Πέμπτη 4 Απριλίου 2019

Ο Σαλαχανάς…

Ο Σαλαχανάς…

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κάθεται και εσωτερικός χώρος




Τον ταήν τηνάν έχομεν, την κάμασην ΄κ’ εθέλ’νεν
Βάλλ’ την οκνίαν σο ταρέζ’, έξεργος πάντα ν’ έρτεν

Τα μαϊχάρεα τ’ είν’ πολλά κι απ’ έναν έναν γράψον
Με τ’ έναν το κοτσάκ’ γελάς και με τα δύο κλάψον

Απουρπουρνού και- ν’- έρκιανταν, ο νους ατ’ σο λασίον
Την τσίγαρην σο στόμαν’ατ’, ξάϊ ΄κί νουνίζ’ τον βίον

Σο σπίτ’ εγράστεν το τισέκ’, ας σό μέρος ντ’ εκείντον
Τσουγναεύ’ κονοπίεται, άμον γαρκόν σο βίντον

Με την ταβήν σ’κούται πρωί, με την ταβήν πα κείται
Τ’ ομμάτεα τ’ ετσιλίδωσαν, σ’ ορμία αποπατείται

Μερακλανεύτεν ο χερίφ’ς, βουρέστεν τ’ ανοιγάρε
Η ψή’ ατ’ έσπασεν πολλά, σα τέσσερα τουβάρε

Με τ’ υλιστόν και βούτορον, εγώ ΄κι θα χορτάζω
Αφού η σεβντά πουλίεται , ας πάω αγοράζω

Μοσκοτυλίεν τ’ άρωμαν, «γυναί θεός φυλάξει»
Μαλτέζες και νεόβγαλτες, απόψ’ ούλ’τς θα θυλάξει

Λέει ζεβζελούκια την γαρήν, δελέεται η γλώσσα
Τ’ αξιναρί΄ τεμέκ το λάβ’, θα πάει ισάζ’ σην «μόρσαν»

Τοι ψευταντίων ο τρανόν, ο πρώτον σ’ αλεπέσια
Τη σκύλ’ και τη γαϊδάρ’ υιόν, θα πάει σα κοπροθέσια

Λουστρίν παπούτσ’, σάπκαν καινούρ’, λώματ’ αλατζαλία
Γαμπρός τεάμ και θα κομπών, κορ’τζόπα σεβνταλία

Η τσόπεα τ’ εν οσήμερον, ολίον χαρεμένον
Περ’μέν’ και η σκυλογουλού, τον τριτολαλεμένον

Όλοι στραβοί και οι κουτσοί , σον αε Παντελεήμων
Όθεν κορ’τζόπα έμορφα, θα κοίνταν με τ’ εκείνον

Ανάμεσα σα έμορφα, την ψη μ’ εγώ ας χάνω
Ας όλιον το καλίον εν’, σικίμ’ κι αν αποθάνω

Τεντώθεν σο εξώπορτον, θα κυριεύ’ την πόλην
Σο «Μαύρον Γάτον» έμπαισεν, τ’ ομμάτεα τ’ γορδουλώνει

Η φύση έχασεν τ’ αχούλ’ κι όλεα είν’ προικισμένα
Τσορέκια τα κατσία τουν κι ομορφολαλεμένα

Θοσκότεινον τουνέλ’ αδά, κατραμομυριγμένον
Τέλεα, μπουγάδας σην αυλήν, το χιον’ πα πετρωμένον

Άμον χαψία ντο στιβάεις, απέσ’ σα τενεκέδας
Κορ’τζόπα εικοσάχρονα, φιλίουν σα περτέδας

Ο πετεινόν κρούει ατ’ς φτερόν, ΄ξήβεν περιοδείαν
Ένα δεάρ΄ φίλεμαν θα παίρ’, ας σην χαβουσιαντείαν

Έρθεν το χτήνον ση βοσκήν, παρχάτς κρατεί η μάνα
Ακόμαν ΄κ’ εγιαρλάσεψεν, σπιγκ’ν ατον βγάλ’ το γάλαν

Χωρέτας απονήρευτος, έρθεν ση χαμαιλέτεν
Τα κραγκανάκια αλέθν’ ατον, θ’ εβγάλν’ ατον χοσέτε

Χαβασλαεύ΄ τερεί ψηλά, τη λαμπαδίων φώσε
Τη «ντουνιά» η γκιουζέλισσα, λέει ατον ας φιλώσε

Κόκκινον πορφυρόν κραγιόν, στραβό- πασαλισμέντσα
Σακουλεμένον το σπαλέρ’ και στενοβρακωμέντσα

-Τρία παιδόπα ση τσίμπλαν κι άντρα σ’ ιμ σα καράβε
Τεάμ θα κομπονίζ’ ετον, να παίρ’ κερασμογράδε

Τ’ απάν’ ατς εσκουντούλιζεν, καλόν ζωήν εζήνεν
Τα λώματα παρλάευαν, άμον την «Πέγκην Ζήνεν»

Τα χερόπα τς στούδ’ και πετσίν, γομάτον δαχτυλίδε
Τσορέκ’ κατσίν χιλέμορφον και με ΄βγαλμένα οφρύδε

Το κέρασμαν ανάσπαλον, τρανόν έχουμεν κρίσην
Σο χρέος ΄πατουρεύταμεν, ΄γάμεσ’ εμας η Δύση

Εσύ καπίτ’ς πα, ντ’ αραεύ’ς, ας είναν παντρεμένον
Κά’θκα σ’ ωβά σ’ χουλί’ατα, γεράν έχω ανοιγμένον

Ασσό κεράεις κι απυστερ’νά, αλλού πάγ’νε συρίζ’νε
Τη άγουρονος το μουράτ’, σο πίτς φυτίλ’ κρεμίζ’νε

-Ήρθες σ’ εμέ με όρεξη, κοντά μου για ν’ «αράξεις»
-Αν δε κεράσεις τίποτα, δε προχωρούμ’ στην « πράξη»

Γκέλ γκιουζελί μ’, σεακέρ’ ελμά, μαλαματοζινίσσα
Έλα σουμά μ’ κάθ’κα σο γιάν’, τέαμον νισαλίσσα

Τερεί ατεν απέσ’ ση πίστ’, τ’ όνομα σ’ θα χαρίεις με
Ό,τι κι αν παίρω κέρδος έν’, εσύ θα ιβορίεις με

Κι επίασεν το φυλαχτόν, ντ’ επέρα για τ’ ομμάτι
Ας ση «τάγκα» ν ατ’ς το τσάπουτ’, θ’ αχπάνω έναν κομμάτι

Η κάτα παρδουλιάεται, παράδες για να βγάλει
Κι ο σκύλον τα σκυλότας σ’ ατ’, καμίαν ΄κί ανασπάλλει

Ο άπορον εντάμωσεν, αλλ’ έναν πονεμέντσαν
Εβγάλ’ ας σο κομπόδεμαν και δί’ την μαυροκέτσαν

Μ’ εφτά καρδίας δίγω σεν, όλε τα περεκέτε
Την ψή μ’ γιαγλάεψον πουλί μ’, με τη σεβντάς σερπέτε

Μαλάζ’ το σπαλερόπον ατ’ς, «εκόρναρεν» την ρόγαν
Εκάεν και το Τσάμπασιν, μια «φούντωσει μια φλόγα»

Εντώκαν’ ατον άγρεα, τη έρωτα τα βέλη
Η καϊπανίτσα τ’ έκτακτον, δελτίον τη θυέλης

Χοϊλαλά και ντό καλά, το άλας ατ’ς θα παίρει
Τα νόστιμα πολλ’ αγαπά και τ’ έμορφ’ αραεύει

Λουλούδ’ ετσάντσεν μπόλικα, σα σκύλ’ χαβουσαντάδας
Πασκίμ’ ντο θα ενούνιζεν, τ’ αυριανά γεράδας

Ο κοτσαμάνον τσιτσανίζ’, σην μεϊχάν γουρζούλι
Πολλά τα γράδα τη ρακής, έπεν’ και χάν’ τ’ αχούλι

Νασάν ατόν πη κοινωνίζ’, τη ροζ την κοινωνίαν
Την άλλην μέραν κλώσκεται κ’ ελέπ’ εατ’ αλλομίαν

Τραγώδεσεν, εχόρεψεν, απόψ’ ους να μερώνει
Τη νύχτας τ’ ολοσκότεμαν, εκόφκουσουν σο χιόνι

Το «Σίβας» κορτ κορτ ΄κούρτεσεν, με Καλαμών ελίτσαν
Σα μάγλα και σα γόνατα, μελίτσαν και γαλίτσαν

Σο κιφάλι μ’ εγώ απόψ’, τρανόν πελεάν εσέγκα
Μω τη μάνας και το κακό σ’, εγώ αδά ντ’ εθέλ’να

Μη κλαις κιφάλι μ’ ντ’ έπαθες, κλάψον ντο θα παθάνεις
Θα χτουπανίεις σεν η γαρή σ,’ θα μελανών’ τ’ απάνι σ’

Γιαμ πογιατίγ’α σο κατσίν, με τη τσούνας τα χείλεα
Θ’ αφήν’μεν οξουκέσ’ αξάν’, να κλώθω χερομύλεα

Εσυνορθάεν ενανξάι, τίναξεν το ζακέτον
Ο σκύλον πασκίμ ημερεύ’, ατός πα λύκος έτον

Ας πάω χάμαι απ’ αδά, άλλο ΄κί ταγιανίζω
Έναν τσιβίν σον κώλον κιάν’, πως θα τρώγω νουνίζω

Τεάμ εδέκ’εμε ο Θεόν και εναξά αχούλι
Κι εγώ απόψ’ ευκαίρωσα, τη παράς το σακούλι

Και τράκα τρούκ αδά κι ακεί’, πάει ο χαροκαμένον
Χαλαεμένον τεντσερέν, τσιλίδεα φορτωμένον

Νε άχνα πούχνα που θα πας, η ψη σ’ εκορδιλάεν
Γιαμ κατ’ ζεμίαν θα ευτάς, το χούϊ σ’ ξάϊ κ’ ελάεν

Θεαρρείς σ’ ωμία μ’ ΄τσόκεψαν έναν καράβ’ σιδέρτα
Να λαταρίζω κ’ επορώ, ντ’ εθέλ’να «σούρτα φέρτα»

Για ουρανόν εψήλωσεν, γιαμ’ η γη χαμαιλώθεν
Η γούλα μ’ άμον αχερών’, έρθεν κι απευκαιρώθεν

Άμον το μήλον το τσουρούχ’, ση καλαθί’ τον κώλον
Ντ’ εθέλ’να ΄γω ακεί απέσ’, χάθεν κι ο βίο μ’ όλον

Έναν κουμπίν πα τεντελίζ’, πάει κ’ έρται με το ράμμαν
Ατώρ’ ατό ΄κί γιαραεύ’, σην τσόπεα μ’ έχω τράμαν

Τα χερόπα μ’ τα άκλερα, σα γόνατα μ’ κρεμάουν
Κι άμον κιουντέδας σο ταβάν’, ντο θήκ’νε να ξεράουν

Σασεύ’, τερεί ολόερα, τάγκς μάγκς παν’ τα δουλείας
Ζαντός, ζεβζέξ, λειφτός, πελτέξ, ο υπουργόν πορνείας

Άμον το άναλον χαβίτσ’, απάν’ ατ’ τατ’ ΄κ’ επέμνεν
Κι άμον Καλομηνέσ’ κόπρον, σ’ υφτιάρ’ ντο ΄κί εστέκνεν

Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος

Που θα εβγαίνει τ’ όνομα σ’ καλλίον ΄βγαίν’ ο κώλος
Ση γειτονίαν αύριον, θα ΄ίνεται ΄ξαν’ «ντόρος»

Με τον φέγγον θα λάσκουμαι, τον ήλο μ’ θα κοιμίζω
Το ρεζιλίκ’ τ’ οσημερ’νόν και πως θα κατενίζω

Ση πόρταν λάχ’ ΄κ’ έχ’ η γαρή, αποπέσ’ τα ανοιγάρε
Μ’ αΐκα πίσκα πράματα, χαλάουν τα ζευγάρε

Άμον ντ’ ελέπω γω εμέν, πολλά έπ’α κ’ εμέτσα
Το πόστ’ιμ με χλαούν θα ψέν’, σ’ οσπίτ’ η Χαμουρέτσα

Πολλά φοράς πάει το λαγήν, σο κρενίν να γομούται
Μίαν απολαβίεται, σ’ ηήν απάν τσακούται

Λαχ’ η γαρή μ’ θα εθεαρρεί’, ατώρα εγώ εξέβα
Ολίγον συνορθεάουμεν και ΄κ’ εγροικά ντ’ εδέβα

Εγέλασεν ντο εύρεν ΄ξάν’, την μαχανάν γολάϊ
Η μέρμυκα πρωτού ψοφά, φτερά φέρ’ και πετάει

Την κάλη μ’ στυχαρεάστε ατεν, τ’ αρνόπον ατ’ς έχ’ κ’ έρται
Θα τραωδεί απ’ έξ’ σ’ οσπίτ’, λύρας, ταούλε φέρτεν

Το τσουβαλτούζ’ κι αν ρύεται, βελόν [ ξάν’ απομένει
Αχά και τ’ εμόν η πελεά και πώς να υπομένει;

Ξημέρωσεν, πίσκα νουνίζ’ και κρούει σ’ οσπίτ’ την πόρταν
Άνοιξον, γάρη, άνοιξον, και ντ’ έπαθα ερώτα

Άνοιξον ρίζα μ’, άνοιξον, μη παίεις μ’ άμον νυφίτσαν
Ωρεάσον εγνεφίζ’ και βρίζ’ η μάνα σ’ η τσουνίτσα

-Τσι είσαι, εσύ, νε σκύλ’ υίε, αμέ χαθ’ μαγαρίαν
Είμαι τη μεσονύχτ’ ο υιόν κ’ έχασα την στρατίαν

-Σ’ εφτά ραχία οπίσ’ δέ'α, και κι άλλ’ οπίσ’ μερέαν
-Δέ'α με τοι ανέντροπους κι ακεί ποίσον φωλέαν

-Λύκον εσέγκα σο μαντρίν, τα πρόατα να ωρεάζει
-Κι ατός ραγούγια τσιτσανίζ’ κ’ έρτεν όντες χαράζει

Σ’ ωτί’ μ’ κεικά μ’ υλάεις γαρή, ατό μανάχον θέλω
Εγώ με τοι πολλούς τ’ ανθρώπ’ς, ση σειράν ΄κί εμπαίνω

Επαίρ’ εμέν και στέκ’ αξάν, δάκ’μεν και τσουρμουλίζ’μεν
Ση ψη μ’ μεχτάτσ’ πως έντονε κι άγρεα πως τυραννίζ’μεν

Νε βουρεμεάνον μου, καντσίν, άνοιξον εκορώθα
Σ’ αοίκον άγρεον γαζούχ’, εγώ πως εκαρφώθα

-Θα σύρω έξ’ πολλά μακρά, το πίσκον το κρεβάτι σ’
-Δέα χάθ’ ανευλόετε κι οπίσ’ μη έν’ τ’ ομμάτι σ’

Συνεχίζεται…με λαϊκής ιατρικής δρώμενα….χαχαχα

Σπύρος Αμάραντος

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ

Τα υστερ’νά τη Σαλαχανά…


Τα υστερ’νά τη Σαλαχανά…

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα



Με τον φέγγον πως λάσκουμαι, τον ήλο μ’ πα κοιμίζω
Το ρεζιλίκ’ το σημερ’νόν και πως θα κατενίζω

Πόσα φοράς ενούντσα γω και είπα ΄γώ εμέναν
Κάθ’κα σο κώλος και μη πας, σα κόρ’τζοπα τα ξένα

Άμον παγούρ’ σο γείσωμαν, ντο παρλαεύ’ και στάζει
Ερχίνεσεν κατασταλάζ’, ερχίνεσεν να « μπάζει »

Παντέρημον Ποντιοπούλ’, βρουλίετ’ η καρδία σ’
Θ’ ακούς σο σεαβαχλάεμαν, τη Κέρβερου λαλίας

Παράδας άμα ΄κ’ έεις ταή, όσταν θα πας να κείσαι
Σκυλία πα ΄κ’ υλάζ’νε σε και νε κανείς τερεί’ σεν

Άνοιξον γάρη μ’, άνοιξον, μη σκών’νω κι άλλα βάρεα
Τ’ ολόχρονα τ’ ανεμικά μ’, κούραξαν τα ποδάρεα μ’

Τσαπούγ’α άνοιξον αμάν, χαλάγ’α κ’ εμαλάγ’α
Ας τσιμπόν ιμ’ ρούζ’ νερόν, ση τσάρχας τα κουτάλεα

-Εσύ θα λάσκεσ’ οξουκέσ’ και θα ευτάς σκυλότας
-Με το σεαβάχ’ θα τρέχω εγώ, ν’ ανοίγω σεν τα πόρτας

Άνοιξον βάλω μεν απέσ’, τ’ άρματα μ’ να κρεμάνω
Κλέθρινον παραστάρι μου, τα λάφυρα μ’ μη χάνω

-Απ’ όθεν είσαι πουλόπο μ’ κι απόθεν κατεβαίνεις
-Δέα χάθ’ νε ανέντροπε, τα ρέστα πα γυρεύεις

-Μ’ αβού’ το τζουτζουρούκ’ απόψ’, θα βγάλω τα ομμάτεα σ’
-Και κόρτ’ς αν επορείς κ’ ευτάς, τα πίσκα τα γινάτεα σ’

Πουλί’ μ’ άνοιξον το πορτί’ σ’, πολλά μη τυρανίεις μεν
Χώρας παιδάς εγώ ΄κ’ είμαι, μ’ ευτάς πως ΄κ’ εγνωρίεις μεν

Με το λιζκέρ’ εχτάλευα, τη χωραφί’ τα μήλα
Εβράδυνεν ο βραδεανόν κ’ εγώ κ’ επαίρα μύραν

-Απέσ’ σ’ οσπίτ΄΄κί βάλωσεν, μεθύστακα, χαμένε
-Εκεί που έσ’νε δέα ξάν’, σκυλία περιμένε

Η χώρα σ’κώθεν σο ποδάρ’ κι ακούει πως ξευτελίεις μεν
Εμάτσα σεν να κολυμπάς, κ’ εσύ θέλ’τς να φουρκίεις μεν

-Και τσι τσαλεύ’ τον κόσμον πα, ωτίν σ’ ατόν ΄κί δίγω
-Ο κόσμον έν πολλά σ’ ηήν, η ζήση μ’ έν ολίγον

Μίαν κι άλλο να έντριζα, εσέν αξάν’ θα παίρω
Ας σο κιφάλ’ιμ κι άλλο απάν’, εσέν ρίζα μ’ πως έχω

-Απέσ’ σα πίσας οι δεαβόλ’, να ψέ’νε τα πετσίας
-Το γάλας ις εστύπωσεν, αφ’σον τα πονηρίας

Αοίκα λόϊα ση ζωή μ’, εγώ καμίαν ’κ’ έκ’σα
Μίαν αργώς έρθα σ’ οσπίτ’ κ’ εθάρρ’νες εγυναίκ’σα

Την μάνα σ’ πα επαίρα ΄γώ, δερματεανόν τσαντίτσαν
Τα σίμισκας να βάλ’ απέσ’, να τρώει ση στρατίτσαν

-Δέα κοιμού και σο μαντρίν, μαζί με τα μουσκάρεα
-Με το σαβεάχ’ θα φάεις ατέ, τριφύλλεα και χορτάρεα

-Κοπροσκυλεάς αδά κι ακεί’, ση χώρας τα οτάδας
-Κ’ έρθεν ζεπίρα σο πινέζ’ κ’ εφούρκ’σεν τα κοσσάρας

-Όλεν τη νύχταν λάσκεσαι, άμον τη βουζτιρίκαν
-Σκωμενοψώλ΄τη μαχαλάς, ντο λέγω σεν εγροίκα

Το καπαέτ’ τ’ εμόν τρανόν, συγχώρεσην γυρεύω
Ευτάγω όρκον κι όμνυσμαν, άλλο ΄κί τσουλτουρεύω

Έλα σουμά γιανάσεψον, τα πόγια σ’ να λελεύω
Τ’ εμόν είσαι το στήριγμαν, απάν’ις να τσοκεύω

Η μυρωδία της ρακής ση κάμαραν επλώθεν
Ατός απράνας δεν ΄κ’ είχεν κι ατώρα επαλαλώθεν

Πότε με τα καρύδια του, πότε με τον χαλβά του
Ήφερε την καλογριά, εις τα θελήματά του

Φέρεν το κόρφοφάνελο μ’, κι ανάλλαξόν με γάρη
Καρδίας πόνος ΄ντώκε με κ’ έξαψεν σο τσικάρι μ’

-Κοιμού’ λίον ανάσκελα, φέρω λαλάτσεα κρύα
-Θέκ’ ατα σο κοιλόπο σου κι ο πόνον φεύ’ σο μίαν

Φέρεν κι ολίον Αγιασμόν, τρία κούρτας να πίν’νω
Τ’ αχπάραγ’μαν ντο έσυρα, ολίον ν’ απαλύν’νω

-Εβλάφτες ας σην κάτειναν, σ’ ομμάτεα τη χωρί’ μουν
-Θα σύρω απάν’ σα κέρατα σ’, τα χάντρας τη χτηνί’ μουν

-Τεάμ ευτάς πως ψόφεσες και αχ, ωχ, ωχ, βαρκίζεις
-Αγρετερίδ’ κι αγράσκεμε, εμέν ντο δουρβανίζεις;

Άμον ζουμάρ’ σο ζούμωτρον, εφούσκωσεν κι απλώθεν
Τα χείλεα τ’ όπως ροχαλίζ’ , τα χερομύλεα κλώθ’νε

Έναν κούρταν νερόν έπεν, γύρας φέρ’ σο κρεβάτ’ν ατ’
Γιάμ’ ομματεάεν άχαρον, πονεί και το κιφάλ’ν ατ’

Σύρον απάν’ιμ’ το γεργάν’, ν’ απλώνω το ποδάρι μ’
Σ' έναν ποδάρ’ εχόρευα, πέντε χορόντας γάρη

Τ’ οφίδ’ ρουφίζ’ τη θάλασσαν κι θάλασσα στερεύει
Τη νύχτας ο γοργόποδον, ατώρα χοτλαεύει

Άμον σπαγμένον πρόατον ντο ρούζ’ κι αμάν «σφαδάζει»
Βογκά και ΄υροκλώσκεται κι κάμαρη τραντάζει

Νέβ’σον τσιλίδεα σο νερόν κ’ έναν κούρταν ας πίνω
Τη καρβουνί’ τ’ όνεμαν π’ έχ’, αμάν πατεύ’ εκείνο

Ξάψον γυνίν τη αλετρί’, κ’χύσον απάν’ το γάλαν
Να παίρω μύραν σο ρωθών’, να χάται αβούτεα η ζάλα

Πολλά τσιμπλούν’ τ’ ομμάτοπα μ’, το φως φοούμ’ θα χάνω
Κι απέσ’ σο τσιμιδόπο μου, δεαβόλ’ εφτά’νε γάμον

Τα δόντεα μ’ κρού’νε κάλη μου, θ’ αποθάνω φοούμαι
Ξάψον γυνίν τη αλετρί΄ φέρεν ν’ αποκαπνούμαι

-Άμον ντο τσάκλιζ’ το άλας ντο συρ’ν’ απέσ’ σο τζάχ’-ι
-Άρ’ αέτσ’ να τσακλίζ’ και σπάν’ το κακόν ατ’ τ’ ομμάτι

Έπαρ’ ας σο εικονοστάσ’, τη Παναΐας δάκρεα
Έναν κλαδόπον κάψον’ α, να αποκαπνίεις τ’ ομμάτεα μ’

Βράσον βοτάνεα σο χαλκόν, δόσ’μεν πολλά κινίνας
Φέρον βεντούζας ας σ’ οσπίτ’, τη γραίας Καφαλίνας

-Τ’ υπόθετον τη διατρού καμίαν ατό παίρ’τσα;
Σα δόντεα μ’ εκολίουτουν και το χουτίν ετσέρ’τσα

Θεαρρείς γομών’ ο μήνας ιμ’, άμον τη βαρεασμέντσας
Ασκέμυνεν και το κατσί’ μ’ κι άμον μολύβ’ τα κέτσας

Έπαρ’ ας σο αλατοκούτ’, αλλ’ έναν βούραν άλας
-Επέρ’α πόλικον οψέ, παστώνουμ’ και τα σάλας

-Ατό πη τρώει α, μπεσ-πελίμ, αμάν τρέχ’ σο πεγάδι
-Τα χτήνεα πα θα δίγ’ατα, να έρταν’ σο μπουγάν-ι

Πολλά αγαπώ και την ρακήν, ατέ έν’ ευλογία
Γιοκ’, ρίζα μ’, ουκ ΄κι γίνεται, να κόφτ’ ατο σο μίαν

Κανείς ΄κ’ επορεί την σεβντάν, να τσουπών’ σο πουκάλι
Η μύρεα τς σκουντουλίζ’ παντού, σ’ εμόν πα το κιφάλι

Έναν βαρέλ’ ποισέστ’ εμεν, κασσέλαν σο ταφόπο μ’
Κι αμπέλ’ σο γιάν’ πα φύτεψον, εις μνήμην για το ψόπο μ’

Θεέ μ’ δώσ’μεν υπομονήν, καίγουμαι και βρουλίζω
Απόψ’ αν κείμαι σο κρεβάτ’ ΄κ’ εξέρω αν θα γνεφίζω

Την καμέλαν ερώτεσαν, η γούλας ζαρωτόν έν’
Μέρ’ κάν’ναν ίσιον έχω ΄γώ, η ράχια μ’ πα λιφτόν έν’

Ανάθεμα και τη σοφράν, γομώθανε τα μύιας
Κάθουν’ απάν’ και σο χαρπούζ’ κ’ ευτάνε λουτρουγίας

Κόψον φελία καρτοβί’, σάρεψον σο κιφάλι μ’
Κατ’ έπαθα, κάτ’ έπαθα, άσκεμον έν’ το χάλι μ’

-Θα κ’χύνω απάν’ισ’ το νερόν, κρύον, πούζ’ παγωμένον
-Για ν’ αχπαράεσεν και φεύ’ το τεάρτ’ τ’ αφωρισμένον

Το μασωτέρ’ ιμ’ πόνεσεν, ράμμαν δέσον και σύρων
Με δοντολάβ’, με κελπετήν, έπαρ’ χάσον κ’ εκείνο

Να λούσκουμαι και σπόγγ’σο με και τσίλεακ’σον μ’ ας κείμαι
Τα πλάκας πα τη ποδαρί’ μ’, τρύψον να χαλαρύν’μεν

Κλάψο με, μάνα, κλάψο με, βοούν’ε τα ωτία μ’
Ντ’ εθέλ’να κ’ εταράουμ’νε, τη νύχταν ση σκοτίαν

Τσι σ’κούται βυζαλίζ’ μουσκάρ’, τσι θ’ αλοτίζ’ τ’ αρνία
Τσι κόπρεα εκ'ς θα σκών’ και σύρ’, τσι θα σπογγίζ’ μαντρία

Σ’κώνω και σύρω κι ας σο νού μ’, όλεα τα ασκεμίας
Και τον Θεόν παρακαλώ, να χαρίζ’μεν υίας

Σπύρος Αμάραντος ..Συνεχίζεται…


ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ