...παρακαθίων…
Θεώνα : Έι κιτί, γλυκέα παρακάθεα! Ας τ’ έβρεχεν κ’ εχιόνιζεν, με τα κλεφτοφάναρα σ’ έναν το χέρ’ και με το παστόν σ’ άλλο, οι γραιάδες, ετοπλαεύκουσαν αδά σ’ οσπίτ’! Εγονούσευαν, επασταλίαζαν καπνά, ελανάριζαν μαλλία και με τα χερομύλεα, εποίν’ναν και τα πλιγούρεα! Έλεγαν κ’ αινίγματα:
-Έναν χουλιαρέαν βούτορον, τον κόσμον όλον κανείται...
-Σινίν χαλαγιωμένον, σα τσιλίδεα φορτωμένον…
Ιστόριζαν και πονεμένα ιστορίας, για τον ξεριζωμόν κ’ εγώ ας σο νού μ’, ατά ΄κ’ εβγάλω! Πουλί μ’, όσταν έλεε μεν η καλομάνα μ’ κ’ έσπιγκ’εμεν σην εγγάλεαν, εθεάρρ’να όλον ο κόσμον τ’ εμόν έν! Απέσ’ ιμ’ πα, έλεγα, ατσάπα, πότε α τρανύν’νω, ν’ ευτάγω κ’ εγώ παρακάθεα! Άμα, όσταν ευρίουτουν και κανένας άγουρος κ’ έλεεν παραστράγκαλα, για να χατεύν’ατον, έκ’χυν’ναν οπίσ’ ατ’, ολίον άλας και σην πόρταν πα, ετικλέευαν το φορκάλ’, τεάμ μαϊσιρλούκ’, για να σ’κούται και φεύ’! -Μω την πίστη σ’! Πότε θα ελέπουμ’ την ράχιαν ατ’; Έλεαν…
Κλήμαντον : Στα, στα, επαίρες ατο και ΄κί στέκ’ς, τελεμονήν πα ΄κ’ έχ’ς! Εγώ πα, με την σερέφτεν, αποχιονάτιζα το δώμαν! Χιονοτόπ’ κουμούλαν, εποίν’να το χιόν’ αφ’κά και τα χάταλα, ελάγκευαν απάν’…Τα φουρνία πα, τι χωρί΄, έξαφταν ολόερα κ’ η μύρα, παντού επλούτουν! Ψωμία, λαβάσια, τσορέκια, κολόθεα, χριστόψωμα! Οι αρθώπ’, χαρεμέν’, κανείς ΄κ’ έλεεν εσύ έχ’ς, εγώ ΄κ’ έχω, όλ’ ίσα είχαμ’, τ’ οσπίτεα τ’ απέσ’, τεμιζλεεμένα! Ο Θεόν, να πολυχρονέζ’ μας και καν’νάν κακόν μ’ ελέπουμεν και καν’νάν πα, μ’ ανασπάλ’…ατώρα…
-Έναν χουλιαρέαν βούτορον, τον κόσμον όλον κανείται...
-Σινίν χαλαγιωμένον, σα τσιλίδεα φορτωμένον…
Ιστόριζαν και πονεμένα ιστορίας, για τον ξεριζωμόν κ’ εγώ ας σο νού μ’, ατά ΄κ’ εβγάλω! Πουλί μ’, όσταν έλεε μεν η καλομάνα μ’ κ’ έσπιγκ’εμεν σην εγγάλεαν, εθεάρρ’να όλον ο κόσμον τ’ εμόν έν! Απέσ’ ιμ’ πα, έλεγα, ατσάπα, πότε α τρανύν’νω, ν’ ευτάγω κ’ εγώ παρακάθεα! Άμα, όσταν ευρίουτουν και κανένας άγουρος κ’ έλεεν παραστράγκαλα, για να χατεύν’ατον, έκ’χυν’ναν οπίσ’ ατ’, ολίον άλας και σην πόρταν πα, ετικλέευαν το φορκάλ’, τεάμ μαϊσιρλούκ’, για να σ’κούται και φεύ’! -Μω την πίστη σ’! Πότε θα ελέπουμ’ την ράχιαν ατ’; Έλεαν…
Κλήμαντον : Στα, στα, επαίρες ατο και ΄κί στέκ’ς, τελεμονήν πα ΄κ’ έχ’ς! Εγώ πα, με την σερέφτεν, αποχιονάτιζα το δώμαν! Χιονοτόπ’ κουμούλαν, εποίν’να το χιόν’ αφ’κά και τα χάταλα, ελάγκευαν απάν’…Τα φουρνία πα, τι χωρί΄, έξαφταν ολόερα κ’ η μύρα, παντού επλούτουν! Ψωμία, λαβάσια, τσορέκια, κολόθεα, χριστόψωμα! Οι αρθώπ’, χαρεμέν’, κανείς ΄κ’ έλεεν εσύ έχ’ς, εγώ ΄κ’ έχω, όλ’ ίσα είχαμ’, τ’ οσπίτεα τ’ απέσ’, τεμιζλεεμένα! Ο Θεόν, να πολυχρονέζ’ μας και καν’νάν κακόν μ’ ελέπουμεν και καν’νάν πα, μ’ ανασπάλ’…ατώρα…
ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου