Τα βογκετά αμέτρητα ...
Οσήμερον τ’ άε Πνεμάτ’, βρεχήν παντού κι αέρας
΄Χάθεν τη Ήλ’ το φώταγμαν κι όλεν το φως τ’ ημέρας
Η αργατία οσήμερον, βογκά κι αναστενάζει
Και το αγνέρ’ φαΐν ντο τρώει, κοτσόλαμπα φωτάζει
Ο κόσμον έντον άχαρος και νε ψωμίν, νε γάλαν
Τα ζα μουν πα, όσον πόσον, θα πορεύκουν’ εντάμαν
Τ’ αλευροσάκκουλα εύκαιρα, κρεμάουν σα καρφία
Έφτά δουλείας αν ΄κ’ ευτά σ’, πως θα ΄πεβγάλλ’τς ζεμίας
Ας σα παραθυρόφυλλα, εμπαίν’ απέσ’ το χρέος
Κι όντες εβγών’ χαλάν’ τ’ οσπίτ’ κι αμάν πιάν’τσεν δέος
Χαΐρ’ ΄κί θα ελέπουμεν, πολλά θα υποφέρουμ’
Έναν βρακήν σο κώλον κιάν, ΄κί θ’ έχουμ’ για να παίρουμ’
Θα αποθάνουμ’ και κα’νάν , ΄κί θά’χουμ’ για να θάφτ’μας
Κ’ έναν κερόπον τη Θεού, κανείς πα ΄κί θα, άφτ’μας
Παράν’ αν ΄κ’ έχ’ς οσήμερον, όσταν θα πας να κείσαι
Σκυλία πα ΄ κ’ υλάζ’νε σε και νε κανείς τερεί’ σεν
Έναν καυκίν το ξύγαλαν, στύπωσεν σο ταρέζι
Αρήν, αρήν, η τρίμα πα και κούστεα άμον ΄πιζέλι
Τη σύνταξη μ’ ξάν’ έκοψαν, πολλά και κατευθείαν
Και πως θα παίρω φάρμακα, π’ εγένταν διπλασίαν;
Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος
Η κάρδεα μ’ έν’ αδύναμον, ανέμπορον το σθένος
Τα δύο πα εσύρθα’νε, σ’ ανάποδον το μέρος
Με νόμον «σόεμαν» ευτάν’, οι σημερ’νοί αγάδες
Τρώγ’νε τον βίον τ’ εφτωχού’, κι ανοίγ’ν ατόν γεράδες
Κι ο εφτωχόν εγύρεψεν κ’ εδέκεν για την ψή ν ατ’
Τον περισσάν βοήθεσεν, μ’ ωμαίζ’ με την κιαντή ν ατ’
Τ’ οσπίτεα μουν τα πατρικά, βγάλ’νε δημοπρασίαν
Σα σπέλτας ξάν’ θα κλώσκουμες, με πόστεα και δαδία
Κάτ’ έπαθαμ’, Σουμέλα μου, χάθεν η πίστ’ κι εγάπη
Εμορφον λέγ’νε το κακόν, την ώραν κλώθ’ φαρμάκι
Κάτ’ έπαθαμ’ Χαμαίμηλον, γελούμ’ χωρίς αιτίαν
Επρόδωσε μας η παρά, ώμνησμαν αδικίαν
Κάτ’ `επαθαμ’, Ακρίτα μου, τον κόσμον ΄ποίκαν μάγια
Ματωβαμένον έν’ η γής, λάβαρα καταμάγια
Κάτ’ έπαθαμ’, νε Μάραντε, ο νόμον γους ντωγμένον
Τα βογγετά αμέτρητα, τάμαν αρωστημένον
Κάτ’ έπαθα ρίζαμ’, Κωστή, με τ’ εμέν καλατζεύω
Θολόν αχούλ’ μεθυματί’, τ’ «Αναστορώ» χορεύω
Το πολυβάνικον σο στόλ, γερόν χαλκωματένον
Ας όλεα τα τρυπία στάζ’, γειασά τ’ ευλοϊμένον
Έχασα τον παράδεισο μ’, ση κόλασην ευρέθα
Έχασα τα συντέλεας ιμ, εψόφεσα κ’ επέμ’να
Τα ημέρας πα τ’ αφώτιστα, ΄λήωρα σκοτεινεύ’νε
Και πώς θα πίντ’ς έναν ρακήν , η τσόπεα σ’ ΄τεβιρεύτεν
Ο γάιδαρον σ’ ορμίν ψοφά, σ’ οσπίτ’ ευτάει ζεμίαν
Ο ΄νεβραμένον την βρεχήν ΄κ’ εφογώθεν καμίαν
Εσάλταρα ας σο κρεβάτ’, ΄παίρα κι άγρεον φόραν
Για τ’ έναν βούκαν φυλλωτόν, θα κρούω ΄ματούμαι ατώρα
Ετράνυν’νεν ξάν’ ο θυμός, θα πάω σ’ άλλα μέρεα
Και ας σο τσόλ τη ξενιτεάν, θα στείλω σας χαπέρεα
Κι άμον στάχ’ κατακέφαλον, νουνίζω πως θα πάω
Οτουνούμ βουδ’ επέμ’να αδά, το βούδ’ εκέσ’ θ’ ευτάγω
Ση ακριβείας τον καιρόν, λάσκουμ’ άμον χαϊβάνι
Φτερά και φύλλα ένουμ’νε, θα δί’ ατό ντουμάνι
Ο δεάβολον ας σο κουνίν, πολλά ποδάρεα έχει
Π' αγληγορεί για να προφτάν’, σο δέβολον ατ’ τρέχει
Οι Αλογάντ’ εστάθαν’νε κι Γαϊδιράντ’ εφτύρταν
Κι ο εφτωχόν κι ο παλαλόν, οι δύ’ πα έναν ΄γίνταν
Χρόνος εμπαίν’, χρόνος εβγαίν’ κι όλεα πως αναλάζ’νε
Κι άμον κοσσάρα σ’ αξινάρ’, ο εις τον άλλον σπάζ’νε
Το τρυπεμένον το σισκέτσ’, ιβορίζει κοσκινίζει
Τη κάρδεας σ’ ιμ’ το ανοιγάρ’, εθέρτ’σεν κι αλωνίζει
Χαμένον έχω ανοιγάρ’, το δίσακο μ’ έν προίκαν
Σποντύλ’ αδράχτ τ’ όρωμαν, οσπίτ’ σο γουμ’ εποίκα
Σο κόσμον γέλος ένουμ’νε, άμον τ’ αγρίμ’ γυρίζω
Δόστ’εμεν ανεμόσκαλαν, τ’ άστρο μ’ για να κρεμίζω
Αζώσταρος κι ασκέπαγος, σο δέντρον επεκούμτσα
Τη εφτωχίας το κισμέτ, πικρόχολα ενούν’τσα
Τη μοίρας έτονε γραφτόν, πολλά καυμούς να έχω
Το τέλος ιμ’ εσούμωσεν, θεέ μ’ άλλο ΄κί αντέχω
Όλ’ αραεύ’νε ση ζωήν, να παίρ’νε ίσον δρόμον
Κι εγώ ΄ρθα και τελεύτησα, μανάχον με τον πόνον
Καραγατσί’ είχα μ’ δύναμην κι αντίλαλον σ’ αστέρεα
Σα χέρεα μου εκράτ’ναμεν, λουλούδεα αντί μαχαίρεα
Θεέμ’ πουλόπ’ ανέστησον κι όχι την ανθρωπότην
Τ’ αχάντεα όντες λουλουδούν, ποίσον καινούργιον νιότην
Sp Ama
΄Χάθεν τη Ήλ’ το φώταγμαν κι όλεν το φως τ’ ημέρας
Η αργατία οσήμερον, βογκά κι αναστενάζει
Και το αγνέρ’ φαΐν ντο τρώει, κοτσόλαμπα φωτάζει
Ο κόσμον έντον άχαρος και νε ψωμίν, νε γάλαν
Τα ζα μουν πα, όσον πόσον, θα πορεύκουν’ εντάμαν
Τ’ αλευροσάκκουλα εύκαιρα, κρεμάουν σα καρφία
Έφτά δουλείας αν ΄κ’ ευτά σ’, πως θα ΄πεβγάλλ’τς ζεμίας
Ας σα παραθυρόφυλλα, εμπαίν’ απέσ’ το χρέος
Κι όντες εβγών’ χαλάν’ τ’ οσπίτ’ κι αμάν πιάν’τσεν δέος
Χαΐρ’ ΄κί θα ελέπουμεν, πολλά θα υποφέρουμ’
Έναν βρακήν σο κώλον κιάν, ΄κί θ’ έχουμ’ για να παίρουμ’
Θα αποθάνουμ’ και κα’νάν , ΄κί θά’χουμ’ για να θάφτ’μας
Κ’ έναν κερόπον τη Θεού, κανείς πα ΄κί θα, άφτ’μας
Παράν’ αν ΄κ’ έχ’ς οσήμερον, όσταν θα πας να κείσαι
Σκυλία πα ΄ κ’ υλάζ’νε σε και νε κανείς τερεί’ σεν
Έναν καυκίν το ξύγαλαν, στύπωσεν σο ταρέζι
Αρήν, αρήν, η τρίμα πα και κούστεα άμον ΄πιζέλι
Τη σύνταξη μ’ ξάν’ έκοψαν, πολλά και κατευθείαν
Και πως θα παίρω φάρμακα, π’ εγένταν διπλασίαν;
Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος
Η κάρδεα μ’ έν’ αδύναμον, ανέμπορον το σθένος
Τα δύο πα εσύρθα’νε, σ’ ανάποδον το μέρος
Με νόμον «σόεμαν» ευτάν’, οι σημερ’νοί αγάδες
Τρώγ’νε τον βίον τ’ εφτωχού’, κι ανοίγ’ν ατόν γεράδες
Κι ο εφτωχόν εγύρεψεν κ’ εδέκεν για την ψή ν ατ’
Τον περισσάν βοήθεσεν, μ’ ωμαίζ’ με την κιαντή ν ατ’
Τ’ οσπίτεα μουν τα πατρικά, βγάλ’νε δημοπρασίαν
Σα σπέλτας ξάν’ θα κλώσκουμες, με πόστεα και δαδία
Κάτ’ έπαθαμ’, Σουμέλα μου, χάθεν η πίστ’ κι εγάπη
Εμορφον λέγ’νε το κακόν, την ώραν κλώθ’ φαρμάκι
Κάτ’ έπαθαμ’ Χαμαίμηλον, γελούμ’ χωρίς αιτίαν
Επρόδωσε μας η παρά, ώμνησμαν αδικίαν
Κάτ’ `επαθαμ’, Ακρίτα μου, τον κόσμον ΄ποίκαν μάγια
Ματωβαμένον έν’ η γής, λάβαρα καταμάγια
Κάτ’ έπαθαμ’, νε Μάραντε, ο νόμον γους ντωγμένον
Τα βογγετά αμέτρητα, τάμαν αρωστημένον
Κάτ’ έπαθα ρίζαμ’, Κωστή, με τ’ εμέν καλατζεύω
Θολόν αχούλ’ μεθυματί’, τ’ «Αναστορώ» χορεύω
Το πολυβάνικον σο στόλ, γερόν χαλκωματένον
Ας όλεα τα τρυπία στάζ’, γειασά τ’ ευλοϊμένον
Έχασα τον παράδεισο μ’, ση κόλασην ευρέθα
Έχασα τα συντέλεας ιμ, εψόφεσα κ’ επέμ’να
Τα ημέρας πα τ’ αφώτιστα, ΄λήωρα σκοτεινεύ’νε
Και πώς θα πίντ’ς έναν ρακήν , η τσόπεα σ’ ΄τεβιρεύτεν
Ο γάιδαρον σ’ ορμίν ψοφά, σ’ οσπίτ’ ευτάει ζεμίαν
Ο ΄νεβραμένον την βρεχήν ΄κ’ εφογώθεν καμίαν
Εσάλταρα ας σο κρεβάτ’, ΄παίρα κι άγρεον φόραν
Για τ’ έναν βούκαν φυλλωτόν, θα κρούω ΄ματούμαι ατώρα
Ετράνυν’νεν ξάν’ ο θυμός, θα πάω σ’ άλλα μέρεα
Και ας σο τσόλ τη ξενιτεάν, θα στείλω σας χαπέρεα
Κι άμον στάχ’ κατακέφαλον, νουνίζω πως θα πάω
Οτουνούμ βουδ’ επέμ’να αδά, το βούδ’ εκέσ’ θ’ ευτάγω
Ση ακριβείας τον καιρόν, λάσκουμ’ άμον χαϊβάνι
Φτερά και φύλλα ένουμ’νε, θα δί’ ατό ντουμάνι
Ο δεάβολον ας σο κουνίν, πολλά ποδάρεα έχει
Π' αγληγορεί για να προφτάν’, σο δέβολον ατ’ τρέχει
Οι Αλογάντ’ εστάθαν’νε κι Γαϊδιράντ’ εφτύρταν
Κι ο εφτωχόν κι ο παλαλόν, οι δύ’ πα έναν ΄γίνταν
Χρόνος εμπαίν’, χρόνος εβγαίν’ κι όλεα πως αναλάζ’νε
Κι άμον κοσσάρα σ’ αξινάρ’, ο εις τον άλλον σπάζ’νε
Το τρυπεμένον το σισκέτσ’, ιβορίζει κοσκινίζει
Τη κάρδεας σ’ ιμ’ το ανοιγάρ’, εθέρτ’σεν κι αλωνίζει
Χαμένον έχω ανοιγάρ’, το δίσακο μ’ έν προίκαν
Σποντύλ’ αδράχτ τ’ όρωμαν, οσπίτ’ σο γουμ’ εποίκα
Σο κόσμον γέλος ένουμ’νε, άμον τ’ αγρίμ’ γυρίζω
Δόστ’εμεν ανεμόσκαλαν, τ’ άστρο μ’ για να κρεμίζω
Αζώσταρος κι ασκέπαγος, σο δέντρον επεκούμτσα
Τη εφτωχίας το κισμέτ, πικρόχολα ενούν’τσα
Τη μοίρας έτονε γραφτόν, πολλά καυμούς να έχω
Το τέλος ιμ’ εσούμωσεν, θεέ μ’ άλλο ΄κί αντέχω
Όλ’ αραεύ’νε ση ζωήν, να παίρ’νε ίσον δρόμον
Κι εγώ ΄ρθα και τελεύτησα, μανάχον με τον πόνον
Καραγατσί’ είχα μ’ δύναμην κι αντίλαλον σ’ αστέρεα
Σα χέρεα μου εκράτ’ναμεν, λουλούδεα αντί μαχαίρεα
Θεέμ’ πουλόπ’ ανέστησον κι όχι την ανθρωπότην
Τ’ αχάντεα όντες λουλουδούν, ποίσον καινούργιον νιότην
Sp Ama
ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ
Θαυμάσιο Κείμενο.Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφή