Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΠΟΝΥΜΙΩΝ


ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ 




ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΠΟΝΥΜΙΩΝ

ΚΕΝΟ


ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΟΣ ΣΕΡΡΩΝ Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΟΣ ΣΕΡΡΩΝ
Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

 








Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ GOOGLE


Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ GOOGLE ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΓΩΝΙΑ


Πλάτανος Περίπου 1100 ετών

Ο πλάτανος του Παραποτάμου είναι από τα γηραιότερα δέντρα της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης.
Η ηλικία του, ανέρχεται στα 1100 χρόνια και βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού
Η περίμετρος του κορμού του ανέρχεται στα 10.60 μέτρα, και η ηλικία του υπολογίζεται στα 1100 χρόνια, σύμφωνα με τους δασολόγους,
καθώς οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι σε κάθε μέτρο αντιστοιχούν 100 χρόνια.
Είναι ογκώδης, έχει τεράστια κλαδιά και πυκνή φυλλωσιά, που καλύπτει όλη την πλατεία.... ενώ η κώμη του είναι τόσο μεγάλη
ώστε είναι δυσχερής η μέτρησή της.Αυτό που ίσως δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν για την ηλικία του δέντρου
είναι ότι οι ρίζες του ξεκινούν 4-5 μέτρα κάτω από το πλακόστρωτο της πλατείας.
Ένα μεγάλο μέρος του κορμού βρίσκεται «μπαζωμένο» εδώ και πολλά χρόνια σε βάθος τουλάχιστον 3-4 μέτρων
Κάτω από την πλατεία, όπως επίσης φαίνεται στις φωτογραφίες, υπάρχη ενα πηγάδι βάθους 3,5-4μέτρων.
Όσοι γνωρίζουν την γύρω περιοχή λένε ότι ο πλάτανος οφείλει το μέγεθος και τη μακροζωία του στο πηγάδι,
πάνω στις οποίες έχει απλώσει τις ρίζες του.
Ο θεόρατος γέρο πλάτανος, σα χουβαρντάς που είναι, σκορπάει απλόχερα τις καταπράσινες φυλλωσιές του και μας δωρίζει,σε τούτα τα καλοκαιρινά απομεσήμερα, το βαθύ ίσκιο του.
«Σύμφωνα με τους δασολόγους, ο πλάτανος του Παραποτάμου, στη σημερινή του κατάσταση (μετά την επίχωση),έχει στηθιαία περιφέρεια 10,60 μέτρα και συγκαταλέγεται στα 50 μεγαλύτερα δέντρα της Ευρώπης.
Όπως αναφέρει ο Ολλανδός δασολόγος, Jeroen Pater, στην Ευρώπη υπάρχουν 200 δέντρα με στηθιαία μεγαλύτερη των 10 μέτρων.
Eίναι σήμα κατατεθέν του χωριού μας αυτός ο πλάτανος.
Νομίζω ότι υπάρχουν και κάποια γραπτά κείμενα παλιών περιηγητών (ακόμη και επί τουρκοκρατίας) από όπου μπορούμε να αντλήσουμε πληροφόρηση.
Ψάχνουμε και... βλέπουμε.
Καλύπτει με το φύλλωμά του την μεγάλη πλατεία, ενώ ο εντυπωσιακός κορμός του χρειάζεται πάνω από δέκα ανθρώπους για να τον αγκαλιάσουν...Εσωτερικά το δέντρο εχει μια μεγάλη κουφάλα στην οποία χωράνε 3-4 παιδιά του δημοτικού.
Αποτελεί από μόνος του ένα ολόκληρο οικοσύστημα και είναι πόλος έλξης για τους επισκέπτες του χωριού που έρχονται από μακριά για να τον θαυμάσουν...
Το αιωνόβιο πλατάνι 1100 ετών έχουν βάλει στον στόχο άγνωστοι που θέλησαν να το αποξηράνουν, ενώ αυτό αποτελούσε για χρόνια πηγή ζωής της πλατείας του χωριού.

Το πανέμορφο πλατάνι βρέθηκε να καίγεται, αφού κάποιοι
περιέλουσαν με βενζίνη το εσωτερικό του κορμού του και όλως τυχαίως το εντόπισαν διερχόμενοι που ειδοποίησαν την δημοτική αρχή που έσπευσε με υδροφόρες όπως και η πυροσβεστική, αγωνιζόμενη για τη διάσωσή του.
Το μυαλό κάποιων συνδυάζεται με μύθους που αναπτύσσονται σε κύκλους χρυσοθήρων ότι στις ρίζες του πλατάνου αυτού υπάρχει θαμμένος θησαυρός
με αποτέλεσμα κάποιοι να έχουν θέσει ως στόχο την …εξόντωσή του.

Η πρώτη επιβεβαιωμένη αναφορά στις γραπτές πηγές για την περιοχή χρονολογείται στον 12ο αιώνα.
ο Αραβας γεωγράφος AL IDRISI , που επισκέφτηκε την περιοχή, την περιγράφει σαν μία ευφορη περιοχή, με αμπέλια, καρποφόρα δέντρα,
καλλιεργήσιμη πεδιάδα. Με τα λόγια αυτα περιέγραψε και ο Τουρκος περιηγητής Εβλιά Τσελεμπί στο πέρασμά του απο εκει, το 1665 μ.Χ.
Στις απογραφές που εγιναν στα χρόνια του Μεχμέτ Β’ 

( 1464/65 και 1478/79 μ.Χ.)αναφέρεται οτι στη περιοχή υπήρχαν 321 χριστιανικά σπίτια, 86 μουσουλμανικά και συνολικό πληθυσμό 2.364 κατοίκους. Οι μαχαλάδες της ήταν 12.
Ο παραπόταμος Κερκινίτης είναι το ποτάμι που είναι στην είσοδο του χωριού από τον οποίο πήρε την ονομασία της και η σημερινή λίμνη.
 Η σημερινή λίμνη Κερκίνη βρίσκεται στη θέση της αρχαίας Πρασσιάδας ή Κερκινίτιδος λίμνης η οποία τροφοδοτούνταν από τον
Στρυμόνα που σύμφωνα με τον Ηρόδοτο αλλά και τους άλλους ιστορικούς της αρχαιότητας διέρρεε την περιοχή μέχρι την Ηδωνίδα πόλη
των Εννέα Οδών, δηλαδή ως την περιοχή της σημερινής Αμφίπολης. Εκεί ρίχνει τα νερά του και ο παραπόταμος, Κερκινίτης του οποίου οι πηγές είναι στο όρος Κερκίνη(Μπέλλες) και στο όρος Κρούσια. 
Από τότε η περιοχή είναι γνωστή για την πλούσια χλωρίδα και πανίδα της αναφέρεται μάλιστα και ενα περιστατικό σύμφωνα με το οποίο τα λιοντάρια της περιοχής
επιτέθηκαν στις καμήλες του στρατού του Ξέρξη κατά τους  Μηδικούς πολέμους.

Ονομάζεται «Ο Πλάτανος του Πολεμιστή» διότι σύμφωνα με την παράδοση, λέγεται ότι το φύτεψε ενας στρατιώτης το 992 μ.Χ. του οποίου η καταγωγή ήταν  
από την περιοχή λίγο καιρό πριν πάει για να πολεμήσει τους Σλάβους του Σαμουήλ του οποίου η εισβολή στη Μακεδονία ταρακούνησε την αυτοκρατορία.
Λέγεται οτι έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Βασιλείου Β΄Βουλγαροκτόνου. Η εκστρατεία αυτή του Βασιλείου διήρκεσε τέσσερα χρόνια.
Ο Βασίλειος γνώριζε πώς ο στρατός των Βουλγάρων, ήταν ισχυρότερος από τον Ελληνικό
γι’ αυτό επισκέπτονταν ο ίδιος τα Ελληνικά φρούρια και οχυρά στην Βαλκανική, έδινε προσωπικά οδηγίες στους διοικητές τους,
τούς εμψύχωνε και τούς κατεύθυνε ως προς το είδος του πολέμου πού έπρεπε να διαλέξουν απέναντι στους αντιπάλους.
Αυτός ο πόλεμος βασιζόταν σε αιφνιδιαστικές επιθέσεις και αναδιπλώσεις στα οχυρά, σε συνεχείς παρενοχλήσεις των βουλγαρικών στρατευμάτων χωρίς να εκτίθενται 
σε σοβαρούς κινδύνους οι ίδιοι. Μέχρι το 995, ο Βασίλειος συνέχισε τον ανταρτοπόλεμο του μη δίνοντας στον Σαμουήλ την ευκαιρία να αντιπαρατεθούν σε ανοικτό πεδίο.


Κεσόγλου Χρήστος
TAXIDIOTHS

ΤΟ ΤΖΑΚΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ


ΤΟ ΤΖΑΚΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ




Το τζάκι-κουζίνα των προσφύγων του Παραποτάμου.
Ποντίων και Θρακιωτών....
...τον καιρό εκείνο, κάπου στην δεκαετία του 1920 και του '30 οι άνθρωποι δεν είχαν κουζίνα μέσα στο μικρό και φτωχικό τους σπίτι. Οι γυναίκες, όταν είχε καλό καιρό μαγείρευαν έξω από το σπίτι, στην αυλή. Κάπου σε μια γωνιά του σπιτιού όπου είχαν στίσει πρόχειρα, με ξύλα και λαμαρίνες ένα υποτυπώδες κουζινάκι προφυλαγμένο από τον αέρα και τη βροχή, εκεί μαγείρευαν, είτε στο καζάνι (αν είχαν μεγάλη οικογένεια) είτε στο τσουκάλι, το φαγητό της ημέρας. Εκεί έψηναν και τα κρέατά τους (όταν είχαν) κυρίως στις γιορτές. Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και της Παναγίας. Κάπου εκεί γύρω βρισκόταν και ένας ξυλόφουρνος για το ζυμωτό ψωμί της εβδομάδας.

Τις κρύες μέρες-κατά βάση τον χειμώνα-μαγείρευαν μέσα στο σπίτι. Κάπου σε μια γωνιά ή στον κεντρικό τοίχο του "σαλονιού" (όλο κι όλο ένα δωμάτιο ήταν) υπήρχε ένα χτιστό τζάκι. Ένα τζάκι, αλλά όχι όπως τα σημερινά υπερυψωμένα και περίτεχνα. Ήταν μια απλή κατασκευή που άρχιζε από το πάτωμα και κατέληγε με μια ας πούμε καμινάδα εσωτερικά του τοίχου στην οροφή. Η βάση του προεξείχε μέσα προς το σπίτι 50-60 εκατοστά. Τα τζάκια τα έχτιζαν οι τεχνίτες της εποχής ή και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του σπιτιού. Αν κάπνιζε και λίγο δεν πείραζε. Τότε δεν ενοχλούσε καθόλου η αιθαλομίχλη! Εκεί επάνω (στη βάση) άναβαν φωτιά και πάνω στην πυροστιά μαγείρευαν. Το χρησιμοποιούσαν περισσότερο σαν κουζίνα παρά σαν τζάκι. Και επειδή όλο και κάτι μαγείρευαν ζέσταιναν ταυτόχρονα και το σπίτι. Όταν δεν μαγείρευαν έφτιαχναν τσάι χαμομήλι ή φασκόμηλο. Πάντα υπήρχε ένα σκεύος στη φωτιά, έστω και με σκέτο νερό ...έτσι για να υπάρχει! Εκεί στη χόβολη έψηναν και τον καφέ τους ...Τούρκικο και όχι Ελληνικό, μη ξεχνιόμαστε!
Τέτοια τζάκια υπήρχαν όχι μόνο στα παλιά σπίτια στα Κρούσια αλλά και στα καινούρια όταν οι κάτοικοι εγκατέλειψαν το βουνό και εγκαταστάθηκαν στις σημερινές τοποθεσίες τις δεκαετίες 1950-1960. Όταν χτίστηκαν καινούρια σπίτια ή ανακατασκευάστηκαν τα παλιά, τα τζάκια γκρεμίστηκαν.Τη θέση τους πήραν οι ξυλόσομπες (μεγάλη εφεύρεση για την εποχή εκείνη).
Στην περιοχή μας,  στην Ροδόπολη, σόμπες κατασκεύαζε ο Φωκάς. Το μαγαζί του-για όσους το πρόλαβαν και θυμούνται-βρισκόταν απέναντι από το βιβλιοπωλείο του Εφραιμίδη σήμερα δίπλα στον πεζόδρομο που πάει για το Σούπερ Μάρκετ Κάντζα...Θυμάμαι σαν πιτσιρίκος τον παππού μου που έλεγε γρήγορα πάρε το ποδήλατο και τρέχα στον Φωκά να πάρεις δυο μπουριά και μια γωνία (αυτό γινόταν περίπου κάθε Οκτώβριο, με τα πρώτα κρύα).
Σήμερα πληρώνουμε αδρά για να χτίσουμε ένα περίτεχνο τζάκι στο σαλόνι μας. Φυσικά δεν το ανάβουμε σχεδόν ποτέ, απλά καθόμαστε αντίκρυ στον καναπέ και το καμαρώνουμε. Τη θέση των αναμμένων ξύλων την πήραν μερικά διακοσμητικά κεριά ...έτσι, για ρομαντισμό και ατμόσφαιρα!