Τα υστερ’νά τη Σαλαχανά…

Τα υστερ’νά τη Σαλαχανά…





Με τον φέγγον πως λάσκουμαι, τον ήλο μ’ πα κοιμίζω
Το ρεζιλίκ’ το σημερ’νόν και πως θα κατενίζω

Πόσα φοράς ενούντσα γω και είπα ΄γώ εμέναν
Κάθ’κα σο κώλος και μη πας, σα κόρ’τζοπα τα ξένα

Άμον παγούρ’ σο γείσωμαν, ντο παρλαεύ’ και στάζει
Ερχίνεσεν κατασταλάζ’, ερχίνεσεν να « μπάζει »

Παντέρημον Ποντιοπούλ’, βρουλίετ’ η καρδία σ’
Θ’ ακούς σο σεαβαχλάεμαν, τη Κέρβερου λαλίας

Παράδας άμα ΄κ’ έεις ταή, όσταν θα πας να κείσαι
Σκυλία πα ΄κ’ υλάζ’νε σε και νε κανείς τερεί’ σεν

Άνοιξον γάρη μ’, άνοιξον, μη σκών’νω κι άλλα βάρεα
Τ’ ολόχρονα τ’ ανεμικά μ’, κούραξαν τα ποδάρεα μ’

Τσαπούγ’α άνοιξον αμάν, χαλάγ’α κ’ εμαλάγ’α
Ας τσιμπόν ιμ’ ρούζ’ νερόν, ση τσάρχας τα κουτάλεα

-Εσύ θα λάσκεσ’ οξουκέσ’ και θα ευτάς σκυλότας
-Με το σεαβάχ’ θα τρέχω εγώ, ν’ ανοίγω σεν τα πόρτας

Άνοιξον βάλω μεν απέσ’, τ’ άρματα μ’ να κρεμάνω
Κλέθρινον παραστάρι μου, τα λάφυρα μ’ μη χάνω

-Απ’ όθεν είσαι πουλόπο μ’ κι απόθεν κατεβαίνεις
-Δέα χάθ’ νε ανέντροπε, τα ρέστα πα γυρεύεις

-Μ’ αβού’ το τζουτζουρούκ’ απόψ’, θα βγάλω τα ομμάτεα σ’
-Και κόρτ’ς αν επορείς κ’ ευτάς, τα πίσκα τα γινάτεα σ’

Πουλί’ μ’ άνοιξον το πορτί’ σ’, πολλά μη τυρανίεις μεν
Χώρας παιδάς εγώ ΄κ’ είμαι, μ’ ευτάς πως ΄κ’ εγνωρίεις μεν

Με το λιζκέρ’ εχτάλευα, τη χωραφί’ τα μήλα
Εβράδυνεν ο βραδεανόν κ’ εγώ κ’ επαίρα μύραν

-Απέσ’ σ’ οσπίτ΄΄κί βάλωσεν, μεθύστακα, χαμένε
-Εκεί που έσ’νε δέα ξάν’, σκυλία περιμένε

Η χώρα σ’κώθεν σο ποδάρ’ κι ακούει πως ξευτελίεις μεν
Εμάτσα σεν να κολυμπάς, κ’ εσύ θέλ’τς να φουρκίεις μεν

-Και τσι τσαλεύ’ τον κόσμον πα, ωτίν σ’ ατόν ΄κί δίγω
-Ο κόσμον έν πολλά σ’ ηήν, η ζήση μ’ έν ολίγον

Μίαν κι άλλο να έντριζα, εσέν αξάν’ θα παίρω
Ας σο κιφάλ’ιμ κι άλλο απάν’, εσέν ρίζα μ’ πως έχω

-Απέσ’ σα πίσας οι δεαβόλ’, να ψέ’νε τα πετσίας
-Το γάλας ις εστύπωσεν, αφ’σον τα πονηρίας

Αοίκα λόϊα ση ζωή μ’, εγώ καμίαν ’κ’ έκ’σα
Μίαν αργώς έρθα σ’ οσπίτ’ κ’ εθάρρ’νες εγυναίκ’σα

Την μάνα σ’ πα επαίρα ΄γώ, δερματεανόν τσαντίτσαν
Τα σίμισκας να βάλ’ απέσ’, να τρώει ση στρατίτσαν

-Δέα κοιμού και σο μαντρίν, μαζί με τα μουσκάρεα
-Με το σαβεάχ’ θα φάεις ατέ, τριφύλλεα και χορτάρεα

-Κοπροσκυλεάς αδά κι ακεί’, ση χώρας τα οτάδας
-Κ’ έρθεν ζεπίρα σο πινέζ’ κ’ εφούρκ’σεν τα κοσσάρας

-Όλεν τη νύχταν λάσκεσαι, άμον τη βουζτιρίκαν
-Σκωμενοψώλ΄τη μαχαλάς, ντο λέγω σεν εγροίκα

Το καπαέτ’ τ’ εμόν τρανόν, συγχώρεσην γυρεύω
Ευτάγω όρκον κι όμνυσμαν, άλλο ΄κί τσουλτουρεύω

Έλα σουμά γιανάσεψον, τα πόγια σ’ να λελεύω
Τ’ εμόν είσαι το στήριγμαν, απάν’ις να τσοκεύω

Η μυρωδία της ρακής ση κάμαραν επλώθεν
Ατός απράνας δεν ΄κ’ είχεν κι ατώρα επαλαλώθεν

Πότε με τα καρύδια του, πότε με τον χαλβά του
Ήφερε την καλογριά, εις τα θελήματά του

Φέρεν το κόρφοφάνελο μ’, κι ανάλλαξόν με γάρη
Καρδίας πόνος ΄ντώκε με κ’ έξαψεν σο τσικάρι μ’

-Κοιμού’ λίον ανάσκελα, φέρω λαλάτσεα κρύα
-Θέκ’ ατα σο κοιλόπο σου κι ο πόνον φεύ’ σο μίαν

Φέρεν κι ολίον Αγιασμόν, τρία κούρτας να πίν’νω
Τ’ αχπάραγ’μαν ντο έσυρα, ολίον ν’ απαλύν’νω

-Εβλάφτες ας σην κάτειναν, σ’ ομμάτεα τη χωρί’ μουν
-Θα σύρω απάν’ σα κέρατα σ’, τα χάντρας τη χτηνί’ μουν

-Τεάμ ευτάς πως ψόφεσες και αχ, ωχ, ωχ, βαρκίζεις
-Αγρετερίδ’ κι αγράσκεμε, εμέν ντο δουρβανίζεις;

Άμον ζουμάρ’ σο ζούμωτρον, εφούσκωσεν κι απλώθεν
Τα χείλεα τ’ όπως ροχαλίζ’ , τα χερομύλεα κλώθ’νε

Έναν κούρταν νερόν έπεν, γύρας φέρ’ σο κρεβάτ’ν ατ’
Γιάμ’ ομματεάεν άχαρον, πονεί και το κιφάλ’ν ατ’

Σύρον απάν’ιμ’ το γεργάν’, ν’ απλώνω το ποδάρι μ’
Σ' έναν ποδάρ’ εχόρευα, πέντε χορόντας γάρη

Τ’ οφίδ’ ρουφίζ’ τη θάλασσαν κι θάλασσα στερεύει
Τη νύχτας ο γοργόποδον, ατώρα χοτλαεύει

Άμον σπαγμένον πρόατον ντο ρούζ’ κι αμάν «σφαδάζει»
Βογκά και ΄υροκλώσκεται κι κάμαρη τραντάζει

Νέβ’σον τσιλίδεα σο νερόν κ’ έναν κούρταν ας πίνω
Τη καρβουνί’ τ’ όνεμαν π’ έχ’, αμάν πατεύ’ εκείνο

Ξάψον γυνίν τη αλετρί’, κ’χύσον απάν’ το γάλαν
Να παίρω μύραν σο ρωθών’, να χάται αβούτεα η ζάλα

Πολλά τσιμπλούν’ τ’ ομμάτοπα μ’, το φως φοούμ’ θα χάνω
Κι απέσ’ σο τσιμιδόπο μου, δεαβόλ’ εφτά’νε γάμον

Τα δόντεα μ’ κρού’νε κάλη μου, θ’ αποθάνω φοούμαι
Ξάψον γυνίν τη αλετρί΄ φέρεν ν’ αποκαπνούμαι

-Άμον ντο τσάκλιζ’ το άλας ντο συρ’ν’ απέσ’ σο τζάχ’-ι
-Άρ’ αέτσ’ να τσακλίζ’ και σπάν’ το κακόν ατ’ τ’ ομμάτι

Έπαρ’ ας σο εικονοστάσ’, τη Παναΐας δάκρεα
Έναν κλαδόπον κάψον’ α, να αποκαπνίεις τ’ ομμάτεα μ’

Βράσον βοτάνεα σο χαλκόν, δόσ’μεν πολλά κινίνας
Φέρον βεντούζας ας σ’ οσπίτ’, τη γραίας Καφαλίνας

-Τ’ υπόθετον τη διατρού καμίαν ατό παίρ’τσα;
Σα δόντεα μ’ εκολίουτουν και το χουτίν ετσέρ’τσα

Θεαρρείς γομών’ ο μήνας ιμ’, άμον τη βαρεασμέντσας
Ασκέμυνεν και το κατσί’ μ’ κι άμον μολύβ’ τα κέτσας

Έπαρ’ ας σο αλατοκούτ’, αλλ’ έναν βούραν άλας
-Επέρ’α πόλικον οψέ, παστώνουμ’ και τα σάλας

-Ατό πη τρώει α, μπεσ-πελίμ, αμάν τρέχ’ σο πεγάδι
-Τα χτήνεα πα θα δίγ’ατα, να έρταν’ σο μπουγάν-ι

Πολλά αγαπώ και την ρακήν, ατέ έν’ ευλογία
Γιοκ’, ρίζα μ’, ουκ ΄κι γίνεται, να κόφτ’ ατο σο μίαν

Κανείς ΄κ’ επορεί την σεβντάν, να τσουπών’ σο πουκάλι
Η μύρεα τς σκουντουλίζ’ παντού, σ’ εμόν πα το κιφάλι

Έναν βαρέλ’ ποισέστ’ εμεν, κασσέλαν σο ταφόπο μ’
Κι αμπέλ’ σο γιάν’ πα φύτεψον, εις μνήμην για το ψόπο μ’

Θεέ μ’ δώσ’μεν υπομονήν, καίγουμαι και βρουλίζω
Απόψ’ αν κείμαι σο κρεβάτ’ ΄κ’ εξέρω αν θα γνεφίζω

Την καμέλαν ερώτεσαν, η γούλας ζαρωτόν έν’
Μέρ’ κάν’ναν ίσιον έχω ΄γώ, η ράχια μ’ πα λιφτόν έν’

Ανάθεμα και τη σοφράν, γομώθανε τα μύιας
Κάθουν’ απάν’ και σο χαρπούζ’ κ’ ευτάνε λουτρουγίας

Κόψον φελία καρτοβί’, σάρεψον σο κιφάλι μ’
Κατ’ έπαθα, κάτ’ έπαθα, άσκεμον έν’ το χάλι μ’

-Θα κ’χύνω απάν’ισ’ το νερόν, κρύον, πούζ’ παγωμένον
-Για ν’ αχπαράεσεν και φεύ’ το τεάρτ’ τ’ αφωρισμένον

Το μασωτέρ’ ιμ’ πόνεσεν, ράμμαν δέσον και σύρων
Με δοντολάβ’, με κελπετήν, έπαρ’ χάσον κ’ εκείνο

Να λούσκουμαι και σπόγγ’σο με και τσίλεακ’σον μ’ ας κείμαι
Τα πλάκας πα τη ποδαρί’ μ’, τρύψον να χαλαρύν’μεν

Κλάψο με, μάνα, κλάψο με, βοούν’ε τα ωτία μ’
Ντ’ εθέλ’να κ’ εταράουμ’νε, τη νύχταν ση σκοτίαν

Τσι σ’κούται βυζαλίζ’ μουσκάρ’, τσι θ’ αλοτίζ’ τ’ αρνία
Τσι κόπρεα εκ'ς θα σκών’ και σύρ’, τσι θα σπογγίζ’ μαντρία

Σ’κώνω και σύρω κι ας σο νού μ’, όλεα τα ασκεμίας
Και τον Θεόν παρακαλώ, να χαρίζ’μεν υίας

Σπύρος Αμάραντος ..Συνεχίζεται…

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 

ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ