Ο Σαλαχανάς…
Τον ταήν τηνάν έχομεν, την κάμασην ΄κ’ εθέλ’νεν
Βάλλ’ την οκνίαν σο ταρέζ’, έξεργος πάντα ν’ έρτεν
Τα μαϊχάρεα τ’ είν’ πολλά κι απ’ έναν έναν γράψον
Με τ’ έναν το κοτσάκ’ γελάς και με τα δύο κλάψον
Απουρπουρνού και- ν’- έρκιανταν, ο νους ατ’ σο λασίον
Την τσίγαρην σο στόμαν’ατ’, ξάϊ ΄κί νουνίζ’ τον βίον
Σο σπίτ’ εγράστεν το τισέκ’, ας σό μέρος ντ’ εκείντον
Τσουγναεύ’ κονοπίεται, άμον γαρκόν σο βίντον
Με την ταβήν σ’κούται πρωί, με την ταβήν πα κείται
Τ’ ομμάτεα τ’ ετσιλίδωσαν, σ’ ορμία αποπατείται
Μερακλανεύτεν ο χερίφ’ς, βουρέστεν τ’ ανοιγάρε
Η ψή’ ατ’ έσπασεν πολλά, σα τέσσερα τουβάρε
Με τ’ υλιστόν και βούτορον, εγώ ΄κι θα χορτάζω
Αφού η σεβντά πουλίεται , ας πάω αγοράζω
Μοσκοτυλίεν τ’ άρωμαν, «γυναί θεός φυλάξει»
Μαλτέζες και νεόβγαλτες, απόψ’ ούλ’τς θα θυλάξει
Λέει ζεβζελούκια την γαρήν, δελέεται η γλώσσα
Τ’ αξιναρί΄ τεμέκ το λάβ’, θα πάει ισάζ’ σην «μόρσαν»
Τοι ψευταντίων ο τρανόν, ο πρώτον σ’ αλεπέσια
Τη σκύλ’ και τη γαϊδάρ’ υιόν, θα πάει σα κοπροθέσια
Λουστρίν παπούτσ’, σάπκαν καινούρ’, λώματ’ αλατζαλία
Γαμπρός τεάμ και θα κομπών, κορ’τζόπα σεβνταλία
Η τσόπεα τ’ εν οσήμερον, ολίον χαρεμένον
Περ’μέν’ και η σκυλογουλού, τον τριτολαλεμένον
Όλοι στραβοί και οι κουτσοί , σον αε Παντελεήμων
Όθεν κορ’τζόπα έμορφα, θα κοίνταν με τ’ εκείνον
Ανάμεσα σα έμορφα, την ψη μ’ εγώ ας χάνω
Ας όλιον το καλίον εν’, σικίμ’ κι αν αποθάνω
Τεντώθεν σο εξώπορτον, θα κυριεύ’ την πόλην
Σο «Μαύρον Γάτον» έμπαισεν, τ’ ομμάτεα τ’ γορδουλώνει
Η φύση έχασεν τ’ αχούλ’ κι όλεα είν’ προικισμένα
Τσορέκια τα κατσία τουν κι ομορφολαλεμένα
Θοσκότεινον τουνέλ’ αδά, κατραμομυριγμένον
Τέλεα, μπουγάδας σην αυλήν, το χιον’ πα πετρωμένον
Άμον χαψία ντο στιβάεις, απέσ’ σα τενεκέδας
Κορ’τζόπα εικοσάχρονα, φιλίουν σα περτέδας
Ο πετεινόν κρούει ατ’ς φτερόν, ΄ξήβεν περιοδείαν
Ένα δεάρ΄ φίλεμαν θα παίρ’, ας σην χαβουσιαντείαν
Έρθεν το χτήνον ση βοσκήν, παρχάτς κρατεί η μάνα
Ακόμαν ΄κ’ εγιαρλάσεψεν, σπιγκ’ν ατον βγάλ’ το γάλαν
Χωρέτας απονήρευτος, έρθεν ση χαμαιλέτεν
Τα κραγκανάκια αλέθν’ ατον, θ’ εβγάλν’ ατον χοσέτε
Χαβασλαεύ΄ τερεί ψηλά, τη λαμπαδίων φώσε
Τη «ντουνιά» η γκιουζέλισσα, λέει ατον ας φιλώσε
Κόκκινον πορφυρόν κραγιόν, στραβό- πασαλισμέντσα
Σακουλεμένον το σπαλέρ’ και στενοβρακωμέντσα
-Τρία παιδόπα ση τσίμπλαν κι άντρα σ’ ιμ σα καράβε
Τεάμ θα κομπονίζ’ ετον, να παίρ’ κερασμογράδε
Τ’ απάν’ ατς εσκουντούλιζεν, καλόν ζωήν εζήνεν
Τα λώματα παρλάευαν, άμον την «Πέγκην Ζήνεν»
Τα χερόπα τς στούδ’ και πετσίν, γομάτον δαχτυλίδε
Τσορέκ’ κατσίν χιλέμορφον και με ΄βγαλμένα οφρύδε
Το κέρασμαν ανάσπαλον, τρανόν έχουμεν κρίσην
Σο χρέος ΄πατουρεύταμεν, ΄γάμεσ’ εμας η Δύση
Εσύ καπίτ’ς πα, ντ’ αραεύ’ς, ας είναν παντρεμένον
Κά’θκα σ’ ωβά σ’ χουλί’ατα, γεράν έχω ανοιγμένον
Ασσό κεράεις κι απυστερ’νά, αλλού πάγ’νε συρίζ’νε
Τη άγουρονος το μουράτ’, σο πίτς φυτίλ’ κρεμίζ’νε
-Ήρθες σ’ εμέ με όρεξη, κοντά μου για ν’ «αράξεις»
-Αν δε κεράσεις τίποτα, δε προχωρούμ’ στην « πράξη»
Γκέλ γκιουζελί μ’, σεακέρ’ ελμά, μαλαματοζινίσσα
Έλα σουμά μ’ κάθ’κα σο γιάν’, τέαμον νισαλίσσα
Τερεί ατεν απέσ’ ση πίστ’, τ’ όνομα σ’ θα χαρίεις με
Ό,τι κι αν παίρω κέρδος έν’, εσύ θα ιβορίεις με
Κι επίασεν το φυλαχτόν, ντ’ επέρα για τ’ ομμάτι
Ας ση «τάγκα» ν ατ’ς το τσάπουτ’, θ’ αχπάνω έναν κομμάτι
Η κάτα παρδουλιάεται, παράδες για να βγάλει
Κι ο σκύλον τα σκυλότας σ’ ατ’, καμίαν ΄κί ανασπάλλει
Ο άπορον εντάμωσεν, αλλ’ έναν πονεμέντσαν
Εβγάλ’ ας σο κομπόδεμαν και δί’ την μαυροκέτσαν
Μ’ εφτά καρδίας δίγω σεν, όλε τα περεκέτε
Την ψή μ’ γιαγλάεψον πουλί μ’, με τη σεβντάς σερπέτε
Μαλάζ’ το σπαλερόπον ατ’ς, «εκόρναρεν» την ρόγαν
Εκάεν και το Τσάμπασιν, μια «φούντωσει μια φλόγα»
Εντώκαν’ ατον άγρεα, τη έρωτα τα βέλη
Η καϊπανίτσα τ’ έκτακτον, δελτίον τη θυέλης
Χοϊλαλά και ντό καλά, το άλας ατ’ς θα παίρει
Τα νόστιμα πολλ’ αγαπά και τ’ έμορφ’ αραεύει
Λουλούδ’ ετσάντσεν μπόλικα, σα σκύλ’ χαβουσαντάδας
Πασκίμ’ ντο θα ενούνιζεν, τ’ αυριανά γεράδας
Ο κοτσαμάνον τσιτσανίζ’, σην μεϊχάν γουρζούλι
Πολλά τα γράδα τη ρακής, έπεν’ και χάν’ τ’ αχούλι
Νασάν ατόν πη κοινωνίζ’, τη ροζ την κοινωνίαν
Την άλλην μέραν κλώσκεται κ’ ελέπ’ εατ’ αλλομίαν
Τραγώδεσεν, εχόρεψεν, απόψ’ ους να μερώνει
Τη νύχτας τ’ ολοσκότεμαν, εκόφκουσουν σο χιόνι
Το «Σίβας» κορτ κορτ ΄κούρτεσεν, με Καλαμών ελίτσαν
Σα μάγλα και σα γόνατα, μελίτσαν και γαλίτσαν
Σο κιφάλι μ’ εγώ απόψ’, τρανόν πελεάν εσέγκα
Μω τη μάνας και το κακό σ’, εγώ αδά ντ’ εθέλ’να
Μη κλαις κιφάλι μ’ ντ’ έπαθες, κλάψον ντο θα παθάνεις
Θα χτουπανίεις σεν η γαρή σ,’ θα μελανών’ τ’ απάνι σ’
Γιαμ πογιατίγ’α σο κατσίν, με τη τσούνας τα χείλεα
Θ’ αφήν’μεν οξουκέσ’ αξάν’, να κλώθω χερομύλεα
Εσυνορθάεν ενανξάι, τίναξεν το ζακέτον
Ο σκύλον πασκίμ ημερεύ’, ατός πα λύκος έτον
Ας πάω χάμαι απ’ αδά, άλλο ΄κί ταγιανίζω
Έναν τσιβίν σον κώλον κιάν’, πως θα τρώγω νουνίζω
Τεάμ εδέκ’εμε ο Θεόν και εναξά αχούλι
Κι εγώ απόψ’ ευκαίρωσα, τη παράς το σακούλι
Και τράκα τρούκ αδά κι ακεί’, πάει ο χαροκαμένον
Χαλαεμένον τεντσερέν, τσιλίδεα φορτωμένον
Νε άχνα πούχνα που θα πας, η ψη σ’ εκορδιλάεν
Γιαμ κατ’ ζεμίαν θα ευτάς, το χούϊ σ’ ξάϊ κ’ ελάεν
Θεαρρείς σ’ ωμία μ’ ΄τσόκεψαν έναν καράβ’ σιδέρτα
Να λαταρίζω κ’ επορώ, ντ’ εθέλ’να «σούρτα φέρτα»
Για ουρανόν εψήλωσεν, γιαμ’ η γη χαμαιλώθεν
Η γούλα μ’ άμον αχερών’, έρθεν κι απευκαιρώθεν
Άμον το μήλον το τσουρούχ’, ση καλαθί’ τον κώλον
Ντ’ εθέλ’να ΄γω ακεί απέσ’, χάθεν κι ο βίο μ’ όλον
Έναν κουμπίν πα τεντελίζ’, πάει κ’ έρται με το ράμμαν
Ατώρ’ ατό ΄κί γιαραεύ’, σην τσόπεα μ’ έχω τράμαν
Τα χερόπα μ’ τα άκλερα, σα γόνατα μ’ κρεμάουν
Κι άμον κιουντέδας σο ταβάν’, ντο θήκ’νε να ξεράουν
Σασεύ’, τερεί ολόερα, τάγκς μάγκς παν’ τα δουλείας
Ζαντός, ζεβζέξ, λειφτός, πελτέξ, ο υπουργόν πορνείας
Άμον το άναλον χαβίτσ’, απάν’ ατ’ τατ’ ΄κ’ επέμνεν
Κι άμον Καλομηνέσ’ κόπρον, σ’ υφτιάρ’ ντο ΄κί εστέκνεν
Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος
Που θα εβγαίνει τ’ όνομα σ’ καλλίον ΄βγαίν’ ο κώλος
Ση γειτονίαν αύριον, θα ΄ίνεται ΄ξαν’ «ντόρος»
Με τον φέγγον θα λάσκουμαι, τον ήλο μ’ θα κοιμίζω
Το ρεζιλίκ’ τ’ οσημερ’νόν και πως θα κατενίζω
Ση πόρταν λάχ’ ΄κ’ έχ’ η γαρή, αποπέσ’ τα ανοιγάρε
Μ’ αΐκα πίσκα πράματα, χαλάουν τα ζευγάρε
Άμον ντ’ ελέπω γω εμέν, πολλά έπ’α κ’ εμέτσα
Το πόστ’ιμ με χλαούν θα ψέν’, σ’ οσπίτ’ η Χαμουρέτσα
Πολλά φοράς πάει το λαγήν, σο κρενίν να γομούται
Μίαν απολαβίεται, σ’ ηήν απάν τσακούται
Λαχ’ η γαρή μ’ θα εθεαρρεί’, ατώρα εγώ εξέβα
Ολίγον συνορθεάουμεν και ΄κ’ εγροικά ντ’ εδέβα
Εγέλασεν ντο εύρεν ΄ξάν’, την μαχανάν γολάϊ
Η μέρμυκα πρωτού ψοφά, φτερά φέρ’ και πετάει
Την κάλη μ’ στυχαρεάστε ατεν, τ’ αρνόπον ατ’ς έχ’ κ’ έρται
Θα τραωδεί απ’ έξ’ σ’ οσπίτ’, λύρας, ταούλε φέρτεν
Το τσουβαλτούζ’ κι αν ρύεται, βελόν [ ξάν’ απομένει
Αχά και τ’ εμόν η πελεά και πώς να υπομένει;
Ξημέρωσεν, πίσκα νουνίζ’ και κρούει σ’ οσπίτ’ την πόρταν
Άνοιξον, γάρη, άνοιξον, και ντ’ έπαθα ερώτα
Άνοιξον ρίζα μ’, άνοιξον, μη παίεις μ’ άμον νυφίτσαν
Ωρεάσον εγνεφίζ’ και βρίζ’ η μάνα σ’ η τσουνίτσα
-Τσι είσαι, εσύ, νε σκύλ’ υίε, αμέ χαθ’ μαγαρίαν
Είμαι τη μεσονύχτ’ ο υιόν κ’ έχασα την στρατίαν
-Σ’ εφτά ραχία οπίσ’ δέ'α, και κι άλλ’ οπίσ’ μερέαν
-Δέ'α με τοι ανέντροπους κι ακεί ποίσον φωλέαν
-Λύκον εσέγκα σο μαντρίν, τα πρόατα να ωρεάζει
-Κι ατός ραγούγια τσιτσανίζ’ κ’ έρτεν όντες χαράζει
Σ’ ωτί’ μ’ κεικά μ’ υλάεις γαρή, ατό μανάχον θέλω
Εγώ με τοι πολλούς τ’ ανθρώπ’ς, ση σειράν ΄κί εμπαίνω
Επαίρ’ εμέν και στέκ’ αξάν, δάκ’μεν και τσουρμουλίζ’μεν
Ση ψη μ’ μεχτάτσ’ πως έντονε κι άγρεα πως τυραννίζ’μεν
Νε βουρεμεάνον μου, καντσίν, άνοιξον εκορώθα
Σ’ αοίκον άγρεον γαζούχ’, εγώ πως εκαρφώθα
-Θα σύρω έξ’ πολλά μακρά, το πίσκον το κρεβάτι σ’
-Δέα χάθ’ ανευλόετε κι οπίσ’ μη έν’ τ’ ομμάτι σ’
Συνεχίζεται…με λαϊκής ιατρικής δρώμενα….χαχαχα
Σπύρος Αμάραντος
Τον ταήν τηνάν έχομεν, την κάμασην ΄κ’ εθέλ’νεν
Βάλλ’ την οκνίαν σο ταρέζ’, έξεργος πάντα ν’ έρτεν
Τα μαϊχάρεα τ’ είν’ πολλά κι απ’ έναν έναν γράψον
Με τ’ έναν το κοτσάκ’ γελάς και με τα δύο κλάψον
Απουρπουρνού και- ν’- έρκιανταν, ο νους ατ’ σο λασίον
Την τσίγαρην σο στόμαν’ατ’, ξάϊ ΄κί νουνίζ’ τον βίον
Σο σπίτ’ εγράστεν το τισέκ’, ας σό μέρος ντ’ εκείντον
Τσουγναεύ’ κονοπίεται, άμον γαρκόν σο βίντον
Με την ταβήν σ’κούται πρωί, με την ταβήν πα κείται
Τ’ ομμάτεα τ’ ετσιλίδωσαν, σ’ ορμία αποπατείται
Μερακλανεύτεν ο χερίφ’ς, βουρέστεν τ’ ανοιγάρε
Η ψή’ ατ’ έσπασεν πολλά, σα τέσσερα τουβάρε
Με τ’ υλιστόν και βούτορον, εγώ ΄κι θα χορτάζω
Αφού η σεβντά πουλίεται , ας πάω αγοράζω
Μοσκοτυλίεν τ’ άρωμαν, «γυναί θεός φυλάξει»
Μαλτέζες και νεόβγαλτες, απόψ’ ούλ’τς θα θυλάξει
Λέει ζεβζελούκια την γαρήν, δελέεται η γλώσσα
Τ’ αξιναρί΄ τεμέκ το λάβ’, θα πάει ισάζ’ σην «μόρσαν»
Τοι ψευταντίων ο τρανόν, ο πρώτον σ’ αλεπέσια
Τη σκύλ’ και τη γαϊδάρ’ υιόν, θα πάει σα κοπροθέσια
Λουστρίν παπούτσ’, σάπκαν καινούρ’, λώματ’ αλατζαλία
Γαμπρός τεάμ και θα κομπών, κορ’τζόπα σεβνταλία
Η τσόπεα τ’ εν οσήμερον, ολίον χαρεμένον
Περ’μέν’ και η σκυλογουλού, τον τριτολαλεμένον
Όλοι στραβοί και οι κουτσοί , σον αε Παντελεήμων
Όθεν κορ’τζόπα έμορφα, θα κοίνταν με τ’ εκείνον
Ανάμεσα σα έμορφα, την ψη μ’ εγώ ας χάνω
Ας όλιον το καλίον εν’, σικίμ’ κι αν αποθάνω
Τεντώθεν σο εξώπορτον, θα κυριεύ’ την πόλην
Σο «Μαύρον Γάτον» έμπαισεν, τ’ ομμάτεα τ’ γορδουλώνει
Η φύση έχασεν τ’ αχούλ’ κι όλεα είν’ προικισμένα
Τσορέκια τα κατσία τουν κι ομορφολαλεμένα
Θοσκότεινον τουνέλ’ αδά, κατραμομυριγμένον
Τέλεα, μπουγάδας σην αυλήν, το χιον’ πα πετρωμένον
Άμον χαψία ντο στιβάεις, απέσ’ σα τενεκέδας
Κορ’τζόπα εικοσάχρονα, φιλίουν σα περτέδας
Ο πετεινόν κρούει ατ’ς φτερόν, ΄ξήβεν περιοδείαν
Ένα δεάρ΄ φίλεμαν θα παίρ’, ας σην χαβουσιαντείαν
Έρθεν το χτήνον ση βοσκήν, παρχάτς κρατεί η μάνα
Ακόμαν ΄κ’ εγιαρλάσεψεν, σπιγκ’ν ατον βγάλ’ το γάλαν
Χωρέτας απονήρευτος, έρθεν ση χαμαιλέτεν
Τα κραγκανάκια αλέθν’ ατον, θ’ εβγάλν’ ατον χοσέτε
Χαβασλαεύ΄ τερεί ψηλά, τη λαμπαδίων φώσε
Τη «ντουνιά» η γκιουζέλισσα, λέει ατον ας φιλώσε
Κόκκινον πορφυρόν κραγιόν, στραβό- πασαλισμέντσα
Σακουλεμένον το σπαλέρ’ και στενοβρακωμέντσα
-Τρία παιδόπα ση τσίμπλαν κι άντρα σ’ ιμ σα καράβε
Τεάμ θα κομπονίζ’ ετον, να παίρ’ κερασμογράδε
Τ’ απάν’ ατς εσκουντούλιζεν, καλόν ζωήν εζήνεν
Τα λώματα παρλάευαν, άμον την «Πέγκην Ζήνεν»
Τα χερόπα τς στούδ’ και πετσίν, γομάτον δαχτυλίδε
Τσορέκ’ κατσίν χιλέμορφον και με ΄βγαλμένα οφρύδε
Το κέρασμαν ανάσπαλον, τρανόν έχουμεν κρίσην
Σο χρέος ΄πατουρεύταμεν, ΄γάμεσ’ εμας η Δύση
Εσύ καπίτ’ς πα, ντ’ αραεύ’ς, ας είναν παντρεμένον
Κά’θκα σ’ ωβά σ’ χουλί’ατα, γεράν έχω ανοιγμένον
Ασσό κεράεις κι απυστερ’νά, αλλού πάγ’νε συρίζ’νε
Τη άγουρονος το μουράτ’, σο πίτς φυτίλ’ κρεμίζ’νε
-Ήρθες σ’ εμέ με όρεξη, κοντά μου για ν’ «αράξεις»
-Αν δε κεράσεις τίποτα, δε προχωρούμ’ στην « πράξη»
Γκέλ γκιουζελί μ’, σεακέρ’ ελμά, μαλαματοζινίσσα
Έλα σουμά μ’ κάθ’κα σο γιάν’, τέαμον νισαλίσσα
Τερεί ατεν απέσ’ ση πίστ’, τ’ όνομα σ’ θα χαρίεις με
Ό,τι κι αν παίρω κέρδος έν’, εσύ θα ιβορίεις με
Κι επίασεν το φυλαχτόν, ντ’ επέρα για τ’ ομμάτι
Ας ση «τάγκα» ν ατ’ς το τσάπουτ’, θ’ αχπάνω έναν κομμάτι
Η κάτα παρδουλιάεται, παράδες για να βγάλει
Κι ο σκύλον τα σκυλότας σ’ ατ’, καμίαν ΄κί ανασπάλλει
Ο άπορον εντάμωσεν, αλλ’ έναν πονεμέντσαν
Εβγάλ’ ας σο κομπόδεμαν και δί’ την μαυροκέτσαν
Μ’ εφτά καρδίας δίγω σεν, όλε τα περεκέτε
Την ψή μ’ γιαγλάεψον πουλί μ’, με τη σεβντάς σερπέτε
Μαλάζ’ το σπαλερόπον ατ’ς, «εκόρναρεν» την ρόγαν
Εκάεν και το Τσάμπασιν, μια «φούντωσει μια φλόγα»
Εντώκαν’ ατον άγρεα, τη έρωτα τα βέλη
Η καϊπανίτσα τ’ έκτακτον, δελτίον τη θυέλης
Χοϊλαλά και ντό καλά, το άλας ατ’ς θα παίρει
Τα νόστιμα πολλ’ αγαπά και τ’ έμορφ’ αραεύει
Λουλούδ’ ετσάντσεν μπόλικα, σα σκύλ’ χαβουσαντάδας
Πασκίμ’ ντο θα ενούνιζεν, τ’ αυριανά γεράδας
Ο κοτσαμάνον τσιτσανίζ’, σην μεϊχάν γουρζούλι
Πολλά τα γράδα τη ρακής, έπεν’ και χάν’ τ’ αχούλι
Νασάν ατόν πη κοινωνίζ’, τη ροζ την κοινωνίαν
Την άλλην μέραν κλώσκεται κ’ ελέπ’ εατ’ αλλομίαν
Τραγώδεσεν, εχόρεψεν, απόψ’ ους να μερώνει
Τη νύχτας τ’ ολοσκότεμαν, εκόφκουσουν σο χιόνι
Το «Σίβας» κορτ κορτ ΄κούρτεσεν, με Καλαμών ελίτσαν
Σα μάγλα και σα γόνατα, μελίτσαν και γαλίτσαν
Σο κιφάλι μ’ εγώ απόψ’, τρανόν πελεάν εσέγκα
Μω τη μάνας και το κακό σ’, εγώ αδά ντ’ εθέλ’να
Μη κλαις κιφάλι μ’ ντ’ έπαθες, κλάψον ντο θα παθάνεις
Θα χτουπανίεις σεν η γαρή σ,’ θα μελανών’ τ’ απάνι σ’
Γιαμ πογιατίγ’α σο κατσίν, με τη τσούνας τα χείλεα
Θ’ αφήν’μεν οξουκέσ’ αξάν’, να κλώθω χερομύλεα
Εσυνορθάεν ενανξάι, τίναξεν το ζακέτον
Ο σκύλον πασκίμ ημερεύ’, ατός πα λύκος έτον
Ας πάω χάμαι απ’ αδά, άλλο ΄κί ταγιανίζω
Έναν τσιβίν σον κώλον κιάν’, πως θα τρώγω νουνίζω
Τεάμ εδέκ’εμε ο Θεόν και εναξά αχούλι
Κι εγώ απόψ’ ευκαίρωσα, τη παράς το σακούλι
Και τράκα τρούκ αδά κι ακεί’, πάει ο χαροκαμένον
Χαλαεμένον τεντσερέν, τσιλίδεα φορτωμένον
Νε άχνα πούχνα που θα πας, η ψη σ’ εκορδιλάεν
Γιαμ κατ’ ζεμίαν θα ευτάς, το χούϊ σ’ ξάϊ κ’ ελάεν
Θεαρρείς σ’ ωμία μ’ ΄τσόκεψαν έναν καράβ’ σιδέρτα
Να λαταρίζω κ’ επορώ, ντ’ εθέλ’να «σούρτα φέρτα»
Για ουρανόν εψήλωσεν, γιαμ’ η γη χαμαιλώθεν
Η γούλα μ’ άμον αχερών’, έρθεν κι απευκαιρώθεν
Άμον το μήλον το τσουρούχ’, ση καλαθί’ τον κώλον
Ντ’ εθέλ’να ΄γω ακεί απέσ’, χάθεν κι ο βίο μ’ όλον
Έναν κουμπίν πα τεντελίζ’, πάει κ’ έρται με το ράμμαν
Ατώρ’ ατό ΄κί γιαραεύ’, σην τσόπεα μ’ έχω τράμαν
Τα χερόπα μ’ τα άκλερα, σα γόνατα μ’ κρεμάουν
Κι άμον κιουντέδας σο ταβάν’, ντο θήκ’νε να ξεράουν
Σασεύ’, τερεί ολόερα, τάγκς μάγκς παν’ τα δουλείας
Ζαντός, ζεβζέξ, λειφτός, πελτέξ, ο υπουργόν πορνείας
Άμον το άναλον χαβίτσ’, απάν’ ατ’ τατ’ ΄κ’ επέμνεν
Κι άμον Καλομηνέσ’ κόπρον, σ’ υφτιάρ’ ντο ΄κί εστέκνεν
Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος
Που θα εβγαίνει τ’ όνομα σ’ καλλίον ΄βγαίν’ ο κώλος
Ση γειτονίαν αύριον, θα ΄ίνεται ΄ξαν’ «ντόρος»
Με τον φέγγον θα λάσκουμαι, τον ήλο μ’ θα κοιμίζω
Το ρεζιλίκ’ τ’ οσημερ’νόν και πως θα κατενίζω
Ση πόρταν λάχ’ ΄κ’ έχ’ η γαρή, αποπέσ’ τα ανοιγάρε
Μ’ αΐκα πίσκα πράματα, χαλάουν τα ζευγάρε
Άμον ντ’ ελέπω γω εμέν, πολλά έπ’α κ’ εμέτσα
Το πόστ’ιμ με χλαούν θα ψέν’, σ’ οσπίτ’ η Χαμουρέτσα
Πολλά φοράς πάει το λαγήν, σο κρενίν να γομούται
Μίαν απολαβίεται, σ’ ηήν απάν τσακούται
Λαχ’ η γαρή μ’ θα εθεαρρεί’, ατώρα εγώ εξέβα
Ολίγον συνορθεάουμεν και ΄κ’ εγροικά ντ’ εδέβα
Εγέλασεν ντο εύρεν ΄ξάν’, την μαχανάν γολάϊ
Η μέρμυκα πρωτού ψοφά, φτερά φέρ’ και πετάει
Την κάλη μ’ στυχαρεάστε ατεν, τ’ αρνόπον ατ’ς έχ’ κ’ έρται
Θα τραωδεί απ’ έξ’ σ’ οσπίτ’, λύρας, ταούλε φέρτεν
Το τσουβαλτούζ’ κι αν ρύεται, βελόν [ ξάν’ απομένει
Αχά και τ’ εμόν η πελεά και πώς να υπομένει;
Ξημέρωσεν, πίσκα νουνίζ’ και κρούει σ’ οσπίτ’ την πόρταν
Άνοιξον, γάρη, άνοιξον, και ντ’ έπαθα ερώτα
Άνοιξον ρίζα μ’, άνοιξον, μη παίεις μ’ άμον νυφίτσαν
Ωρεάσον εγνεφίζ’ και βρίζ’ η μάνα σ’ η τσουνίτσα
-Τσι είσαι, εσύ, νε σκύλ’ υίε, αμέ χαθ’ μαγαρίαν
Είμαι τη μεσονύχτ’ ο υιόν κ’ έχασα την στρατίαν
-Σ’ εφτά ραχία οπίσ’ δέ'α, και κι άλλ’ οπίσ’ μερέαν
-Δέ'α με τοι ανέντροπους κι ακεί ποίσον φωλέαν
-Λύκον εσέγκα σο μαντρίν, τα πρόατα να ωρεάζει
-Κι ατός ραγούγια τσιτσανίζ’ κ’ έρτεν όντες χαράζει
Σ’ ωτί’ μ’ κεικά μ’ υλάεις γαρή, ατό μανάχον θέλω
Εγώ με τοι πολλούς τ’ ανθρώπ’ς, ση σειράν ΄κί εμπαίνω
Επαίρ’ εμέν και στέκ’ αξάν, δάκ’μεν και τσουρμουλίζ’μεν
Ση ψη μ’ μεχτάτσ’ πως έντονε κι άγρεα πως τυραννίζ’μεν
Νε βουρεμεάνον μου, καντσίν, άνοιξον εκορώθα
Σ’ αοίκον άγρεον γαζούχ’, εγώ πως εκαρφώθα
-Θα σύρω έξ’ πολλά μακρά, το πίσκον το κρεβάτι σ’
-Δέα χάθ’ ανευλόετε κι οπίσ’ μη έν’ τ’ ομμάτι σ’
Συνεχίζεται…με λαϊκής ιατρικής δρώμενα….χαχαχα
Σπύρος Αμάραντος
ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου