Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

19 ΜΑΙΟΥ ΜΝΗΜΕΣ

19 ΜΑΙΟΥ ΜΝΗΜΕΣ Σα στράτας τη ξεριζωμού, εχάθεν τ’ αγγελούδι μ’!


Φωτογραφία του Σπύρος Αμάραντος.


Σα στράτας τη ξεριζωμού, εχάθεν τ’ αγγελούδι μ’!
Μνήμη 19ης Μαΐου, sp Ama

Βαθέα ρίζας και τρανά σον Πόντον ξεριζώθαν
Χαλάσματα, καψίματα, ταφόπα βεβηλώθαν

Το θρέμαν `κείται σο αλών, θρήνος ορφανεμένος
Ποτάμ’ θολόν’ το όρωμαν, ο Πόντον ματωμένος

Τα αίματα ντο έτρεξαν, απέσ’ σ’ άγρα τ’ ορμάνεα
Κυλίγαν και επότσανε, την θάλασσαν την Μαύρεν

Ρίζα μ’ Κωστή, ας αποθάνα εγώ κι ας εζήν’νες εσύ, πουλί’ μ’!

Σα στράτας έχασα τ’ αρνί' μ’, μικρόν το αγγελούδι μ’
Το χώμαν εκαπάτεψεν, τη ψη ς ιμ’ το λουλούδιν

Τ’ αδύναμον, το άσιτον, Αγαρηνόν εντώκεν
Ν’αϊλλοί’ και αβοήθετον, την ψη ν επαρεδώκεν

Που πας πουλί μ, που πας αρνί μ’, γιατ’ εσέν ΄κ’ έν’ ο Άδης
Κι ο ήλο μ’ άλλο ΄κί φωτάζ’, π’ έλαμπεν ας σο χάδι σ’

Το μαξιλάρι σ’ γαίματα, το άνασμα σ’ ολίον
Το γεργανόπο σ’ θάνατος, τισέκ’ θα έχ’ς τον κρύον

Απάν’ ση κάρδεα μ’ κόνεψες κι ψη σ’ αλλού επήεν
Αδάμαστον, ο χάροντας, εσέν έρθεν κ’ επήρεν

Τη Φέγγονος τ’ ασημοφώς, αδά έν’ παγωμένον
Και μέρ’ κεσ’ έν’, Ανατολή κ’ Ήλο σ’ ο φωταγμένον;

Και μερ΄κεσ’ έν’, Ανατολή, ωι! Ήλε μ’ και ημέρα μ’
Γαρσί’ σον τάφον για να λάμπ’ς, ωι! Ήλε μ’ και ημέρα μ’

Όλεν τη μέραν να φωτάζ’, το πρόσωπος το άσπρον
Ν’ αϊλλοί’ πως θ’ αναπάεται, τη ουρανί’ το Άστρον

Ψαλτάδες ’κ’ έχ’ η στράτα μουν, ποπάν για λειτρουίας
Κι ούτε θυμίαμαν κ’ ελάδ’, πουλί’ μ’ τη ερημίας

Ανεκρολόγετον πουλί’ μ’, ασπροθυμηριγμένον
Ση μοίρας ις το υφαντόν, αέτσ’ έσ’νε γραμμένον

Σταυρόν ας σ’ αγροκλώναρα, εποίκα σο ταφόπο σ’
Μερ’ έν’ τ’ οσπίτ’ ντ’ εφέκα μεν, μερ’ έν το κρεβατόπο σ’;

Ο σπαραγμόν τη μάνα σ’ σκίζ’, σύμπαντα, επουράνα
Άξον, Θεέ μ’, από ψηλά, τη αδικίας κλάμαν

Η στράτας ις, Θεέ μ’, μακρύν, ση μέσην ντ’ ετελέθεν;
Οπίσ΄ εφέκα μ’ τη ζωήν, ατό πα κ’ εκανέθεν;

Ο πόνον εν πολλά βαρύς, κάθαν ημέραν κλαίω
Ση μοίρας ιμ’ το χτύπεμαν, μοιρολογίας λέω

Η καμονή ΄κί σύρκεται, Κερασινού ημέρας
Δύο καρδόπα ορφανά, τρία τα μαχαιρέας

Εσέν ο χάρον ΄παιρεσεν, με πόνεα ση λαλίας
Κ’ εμείς πάμεν σα άγνωστα, με τα μοιρολογίας

Σο παρακάθ' η λύρα παίζ’, πένθιμα τραγωδίας
Κι απάν’ σην λύραν έσταξαν, δεακρόπα πονεσίας

Τραγώδ’ αητέ μ’ και σταυραητέ μ’, πένθιμον τραγωδίαν
Σον Άδ’ ντ’ επήγαν άδικα, τη πατρίδας τα ψη α

Τραγώδ’ τον φοβερόν θυμόν, ντο έχω σην καρδίαν
Το γαίμαν ντ’ έσταξεν σ’ ηήν, χόρτασεν τα θερία

Θεέ μ’, σο το μέρωμαν απάν’, κ’ εγώ είμαι ματωμένος
Τα πόνεα ντώκα’ν άγρεα, τον Ποντοπλανεμένος

Έναν ανάσαν το ραχίν, ντως πορφυρόν καρτάλι
Για ν’ αναπάεται η ψη μ’, σο κρινομαξιλάρι

Σο τάφο μ’ μη τσανίζετε , δεακρόπα πονεμένα
Φέρτεν πατρίδας μάραντα και σκεπάστεν κ’ εμέναν

Ώι, Μνήμη, μάνα των μουσών, ωδές του Πόντου πέτεν
Εδέβασαν’νε το κοκκίν και το σινίν κεντέθεν

Σπύρος Αμάραντος


Εις μνήμην 19 Μαΐου, έγραψα το παρακάτω θλιμμένο ποίημα, καταστάλαγμα, πολλών πικρών διηγήσεων, Δραμινών Ποντοπλανεμένων!

Φωτογραφία του Σπύρος Αμάραντος.

Σα στράτας τη ξεριζωμού, εχάθεν τ’ αγγελούδι μ’! 

…Άσκεμα σημάδεα, ετράνυ’ναν τον φόβον εμουν…

Τα ποδάρεα μουν εκόπαν…
Κλάψιμον, δάκρεα, κλάψιμον…
Αιματωμέν’, γεραλήδες, λώματα τσεριμένα…
Βάσταξον κάρδεα μ’ βάσταξον! Κανείς ΄κί απολογάται!
Τ’ εγκλεσίας εύκαιρα, τα καμπάνας ΄κί αντιλαλούνε…
Ποίος θα σκών’ τα ψη α μουν σον ουρανόν;
Σκληρόν κι αβάσταχτον τη μοίρας το χτύπεμαν.
Υπομονήν πουλόπα μ’, υπομονήν…
Η μεσά εσκουντούλιζεν ασ’ αγρολούλουδα, Κερασινόν ο μήνας! Ανάμεσα σα πράσινα φύλλα, κόκκινα τα κεράσια…
΄Κ’ επρόλαβαμ’ να γεύκουμες την εμνοστίαν ατουν κ’ έρθεν η πίκρα! O ουρανόν ελίβωσεν, σ’ ηήν ποτάμ’ το αίμαν…
Χάθεν ο τόπον ντ’ εγεννέθα, ντ’ ετράνυνα κ’ εχάρα…
Ερούξεν η φωλέα μ’…
Υπομονήν πουλόπα μ’, υπομονήν…
Και ποίος να πονεί σε;
Ρίζα μ’ Κωστή, ας αποθά’να εγώ κι ας εζήνες εσύ, πουλί’ μ’

Σα στράτας έχασα τ’ αρνί μ’, μικρόν το αγγελούδι μ’
Το χώμαν εκαπάτεψεν, τη ψη ς ιμ’ το λουλούδιν

Τ’ αδύναμον, το άσιτον, Αγαρηνόν εντώκεν
Ν’αϊλλοί’ και αβοήθετον, την ψη ν επαρεδώκεν

Που πας πουλί μ, που πας αρνί μ’, γιατ’ εσέν ΄κ’ έν’ ο Άδης
Κι ο ήλο μ’ άλλο ΄κί φωτάζ’, π’ έλαμπεν ας σο χάδι σ’

Ψαλτάδες ’κ’ έχ’ η στράτα μουν, ποπάν για λειτρουίας
Κι ούτε θυμίαμαν κ’ ελάδ’, πουλί μ’ τη ερημίας

Ανεκρολόγετον πουλί’ μ’, ασπροθυμηριγμένον
Ση μοίρας ις το υφαντόν, αέτσ’ έσ’νε γραμμένον

Σταυρόν ας σ’ αγροκλώναρα, εποίκα σο ταφόπο σ’
Μερ’ έν’ τ’ οσπίτ’ ντ’ εφέκα μεν, μερ’ έν το κρεβατόπο σ’;

Ο σπαραγμόν τη μάνα σ’ σκίζ’, σύμπαντα, επουράνα
Άξον, Θεέ μ’, από ψηλά, τη αδικίας κλάμαν

Ο αδάμαστον, ο χάροντας, εσέν έρθεν κ’ επήρεν
Κι απάν’ ση κάρδεα μ’ κόνεψες κι ψη σ’ αλλού επήεν

Το μαξιλάρι σ’ γαίματα, το άνασμα σ’ ολίον
Το γεργανόπο σ’ θάνατος, τισέκ’ θα έχ’ς τον κρύον

Τη Φέγγονος τ’ ασημοφώς, αδά έν’ παγωμένον
Και μέρ’ κεσ’ έν’, Ανατολή, κ’ Ήλο σ’ ο φωταγμένον;

Και μερ΄κεσ’ έν’, Ανατολή, ωι! Ήλε μ’ και ημέρα μ’
Γαρσί’ σον τάφον για να λάμπ’ς, ωι! Ήλε μ’ και ημέρα μ’

Όλεν τη μέραν να φωτάζ’, το πρόσωπος το άσπρον
Ν’ αϊλλοί’ πως θ’ αναπάεται, τη ουρανί’ το Άστρον

Εσέν ο χάρον ΄παιρ’εσεν, με πόνεα ση λαλίας
Κ’ εμείς πάμεν σα άγνωστα, με τα μοιρολογίας

Η στράτας ις, Θεέ μ’, μακρύν, ση μέσην ετελέθεν
Οπίσ΄ εφέκα μ’ τη ζωήν, ατό πα κ’ εκανέθεν;

Ο πόνον εν πολλά βαρύς, κάθαν ημέραν κλαίω
Ση μοίρας ιμ’ το χτύπεμαν, μοιρολογίας λέω

Η καμονή ΄κί σύρκεται, Κερασινού ημέρας
Δύο καρδόπα ορφανά, τρία τα μαχαιρέας

Σο «Ταφικόν» η λύρα παίζ’, πένθιμα τραγωδίας
Κι απάν’ σην λύραν έσταξαν, δεκρόπα πονεσίας

Πώς να επορώ κι αναστορώ, ατό την χαλαρδίαν
Πεντάρφανα, μαυράχαρα, παιδόπα σα γουβία

Τραγώδ’ αητέ μ’ και σταυραητέ μ’, θλιμένον τραγωδίαν
Σον Άδ’ ντ’ επήγαν άδικα, τη πατρίδας τα ψη α

Τραγώδ’ τον φοβερόν θυμόν, ντο έχω σην καρδίαν
Το γαίμαν ντ’ έσταξεν σ’ ηήν, χόρτασεν τα θερία

Επέμ'να αστερέωτος, έχασα την υία μ'
Επάλεψα με τη ζωήν, απέσ' σην τυραννίαν

Θεέ μ’, σο το μέρωμαν απάν’, κ’ εγώ είμαι ματωμένος
Τα πόνεα ΄ντώκα’ν άγρεα, τον Ποντοπλανεμένος

Η κάρδεα μ’ εδυνάτεσεν, θα πάει σο κοιμητήρι
Η στόχαση μ’ ακόμαν ζεί, σο γέρικο μ’ γιοφύρι

Έναν ανάσαν το ραχίν, ντος πορφυρόν καρτάλι
Για ν’ αναπάεται η ψη μ’, σο κρινομαξιλάρι

Σο τάφο μ’ μη τσανίζετε , δεκρόπα πονεμένα
Φέρτεν πατρίδας μάραντα και σκεπάστεν κ’ εμέναν

Ώι, Μνήμη, μάνα των μουσών, ωδές του Πόντου πέτεν
Εδέβασαν’νε το κοκκίν και το σινίν κεντέθεν!


Σπύρος Α

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου