Κρητικά - Ποντιακά , ίδιος ύμνος!
Κρήτες και Πόντιοι, ίδιος ύμνος, συγγενικές σκέψεις και πόθοι και τραγούδια, με θείο δώρο, του Μουσηγέτη Απόλλωνα, την λύρα!
Λυράρηδες και λαουτιέρηδες, με τα τραγούδια τους, σαγηνεύουν την ψυχή και ανασταίνουν ομορφιές του παρελθόντος, ακόμα κι από την ομορφιά του Ομηρικού μύθου, γιατί η Μνήμη, η Μνημοσύνη, η μάνα των Μουσών για τους αρχαίους, θύμιζε την χαρά και τον πόνο του παρελθόντος.
Τραγουδούν την λεβεντιά, την χαρά και την λύπη, τους καημούς της ξενιτιάς, την πίστη στην πατρίδα, τον έρωτα της ζωής και την πανέμορφη φύση, που την εκφράζουν με πεντακάθαρες εικόνες.
Ο ήλιος οντέ πρωτοβγεί, ντρέπεται να προβάλει
Γιατί τόνε θαμπώνουνε τ’ αγγελικά σου κάλλη
*Τ’ αρνί’ μ’ απάν΄ και σον παρχάρ’ χαμαίμηλον σωρεύει
Ο ήλον όντες είδεν’ α, ΄κί θέλ’ να βασιλεύει
Εκειά που χύνουν το γυαλί και βγάνει το κρουστάλλι
Εκειά να ζγουραφίσανε, τ’ αγγελικά σου κάλλη
*Εκείνα τα πετούμενα, τ’ ουρανού τα πουλόπα
Εκείνα εζωγράφ’σανε, τ’ ομματί’ σ’ τα πλουμόπα
Ο γάμος γίνεται χαρά! Σε γιορτές και παρέες, απλοί άνθρωποι ξεφεύγουν από τις σκοτούρες της καθημερινής ζωής, με τις γλήγορες τοξαριές της λύρας και με χορό και με τραγούδι. Με την ζωντάνια τους και τις τρεμουλιαστές κινήσεις τους, Κρήτες και Πόντιοι, ενώνουν, χέρια καημούς και όνειρα και λάμπει το ελεύθερο της ψυχής και πάλλετε το σώμα κι η καρδιά και το πνεύμα, δεμένα κυκλικά, με λύρα!
Ίντα το θέλ’ η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι
Απού ΄χει μες στο σπίτι τζης τον ήλιο το φεγγάρι
*Εσέν που έχ’ τη σκύλ’ ο γυιόν ντο θ’ ευτάει και το γάζι
Ας θήκ’ς απέσ’ σο μεσοχάμ’ κι κόσμος ας φωτάζει
Οντό σ’ εγέννα η μάνα σου χρυσά ΄σαν τα σκαμνιά τζης
Και σ’ έκαμε ομορφότερη απ’ όλα τα παιδιά ντζης
*Εσέν’ π’ εποίκεν η μάνα χρυσόν εν’ η κοιλία τς
Κ’ εποίκε σε παντέμορφον ας ούλα τα παιδία τ’ς
Και στην κρίσιμη ώρα, με τη λύρα στο χέρι και το τραγούδι στο στόμα, συνταράζεται η συναισθηματική τους ψυχή απέναντι στον παγωμένο χάρο κι εκδηλώνεται με τραγωδίας, που περιέχουν πολλές ευχές και χρήσιμες συμβουλές.
Θέλω στον τάφο μου χορό, με δυνατό λυράρη
Να νιώσει ο χάρος ένοχος, που ήρθε να με πάρει!
*Και με το κεμεντζόπο μου, σον Αδ’ θα κατηβαίνω
Εκεί παραπονέματα, έναν βράδον ΄κί μένω
Τση μαύρης γης χρωστώ κορμί και ΄νους παπά παράδες
Και μιας μικρής μελαχρινής, κάμποσες μαντινάδες
*Τον ουρανόν χρωστώ την ψή μ’, τον Αδην το κορμόπον
Κ’ εσέν κορτσόπον ντ’ εχρωστώ και τυραννίεις το ψόπο μ’
Sp Ama
ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ
Κρήτες και Πόντιοι, ίδιος ύμνος, συγγενικές σκέψεις και πόθοι και τραγούδια, με θείο δώρο, του Μουσηγέτη Απόλλωνα, την λύρα!
Λυράρηδες και λαουτιέρηδες, με τα τραγούδια τους, σαγηνεύουν την ψυχή και ανασταίνουν ομορφιές του παρελθόντος, ακόμα κι από την ομορφιά του Ομηρικού μύθου, γιατί η Μνήμη, η Μνημοσύνη, η μάνα των Μουσών για τους αρχαίους, θύμιζε την χαρά και τον πόνο του παρελθόντος.
Τραγουδούν την λεβεντιά, την χαρά και την λύπη, τους καημούς της ξενιτιάς, την πίστη στην πατρίδα, τον έρωτα της ζωής και την πανέμορφη φύση, που την εκφράζουν με πεντακάθαρες εικόνες.
Ο ήλιος οντέ πρωτοβγεί, ντρέπεται να προβάλει
Γιατί τόνε θαμπώνουνε τ’ αγγελικά σου κάλλη
*Τ’ αρνί’ μ’ απάν΄ και σον παρχάρ’ χαμαίμηλον σωρεύει
Ο ήλον όντες είδεν’ α, ΄κί θέλ’ να βασιλεύει
Εκειά που χύνουν το γυαλί και βγάνει το κρουστάλλι
Εκειά να ζγουραφίσανε, τ’ αγγελικά σου κάλλη
*Εκείνα τα πετούμενα, τ’ ουρανού τα πουλόπα
Εκείνα εζωγράφ’σανε, τ’ ομματί’ σ’ τα πλουμόπα
Ο γάμος γίνεται χαρά! Σε γιορτές και παρέες, απλοί άνθρωποι ξεφεύγουν από τις σκοτούρες της καθημερινής ζωής, με τις γλήγορες τοξαριές της λύρας και με χορό και με τραγούδι. Με την ζωντάνια τους και τις τρεμουλιαστές κινήσεις τους, Κρήτες και Πόντιοι, ενώνουν, χέρια καημούς και όνειρα και λάμπει το ελεύθερο της ψυχής και πάλλετε το σώμα κι η καρδιά και το πνεύμα, δεμένα κυκλικά, με λύρα!
Ίντα το θέλ’ η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι
Απού ΄χει μες στο σπίτι τζης τον ήλιο το φεγγάρι
*Εσέν που έχ’ τη σκύλ’ ο γυιόν ντο θ’ ευτάει και το γάζι
Ας θήκ’ς απέσ’ σο μεσοχάμ’ κι κόσμος ας φωτάζει
Οντό σ’ εγέννα η μάνα σου χρυσά ΄σαν τα σκαμνιά τζης
Και σ’ έκαμε ομορφότερη απ’ όλα τα παιδιά ντζης
*Εσέν’ π’ εποίκεν η μάνα χρυσόν εν’ η κοιλία τς
Κ’ εποίκε σε παντέμορφον ας ούλα τα παιδία τ’ς
Και στην κρίσιμη ώρα, με τη λύρα στο χέρι και το τραγούδι στο στόμα, συνταράζεται η συναισθηματική τους ψυχή απέναντι στον παγωμένο χάρο κι εκδηλώνεται με τραγωδίας, που περιέχουν πολλές ευχές και χρήσιμες συμβουλές.
Θέλω στον τάφο μου χορό, με δυνατό λυράρη
Να νιώσει ο χάρος ένοχος, που ήρθε να με πάρει!
*Και με το κεμεντζόπο μου, σον Αδ’ θα κατηβαίνω
Εκεί παραπονέματα, έναν βράδον ΄κί μένω
Τση μαύρης γης χρωστώ κορμί και ΄νους παπά παράδες
Και μιας μικρής μελαχρινής, κάμποσες μαντινάδες
*Τον ουρανόν χρωστώ την ψή μ’, τον Αδην το κορμόπον
Κ’ εσέν κορτσόπον ντ’ εχρωστώ και τυραννίεις το ψόπο μ’
Sp Ama
ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου