Με τη αράχνης το πανίν και το πόστ τη αιιδί’…

Με τη αράχνης το πανίν και το πόστ τη αιιδί’…

Πως λέγ’ν ατο ελλενικά, ένουμ’ν απόψ’ κομμάτεα
Στίχους ν’ ευτάγω ιατρικά, εκόρωσα τ’ ομμάτεα μ’
Τα γιατροσόφεα μ’ είν’ πολλά κι όλεα είν’ με βοτάνεα
Ο Ιπποκράτης τη Ματέν, σωρεύ’ ας σα ορμάνεα

Τη προγατί’, τη αιιδί’, το πόστ’ φρεσκογδαρμένον
Χουλέν’ χουλέν να θήκ’σ ατο, σο χέρ’ το τοχτωμένον

Ο πόνον ας σην ύπαρην, αν κρούει και σην κοιλία σ’
Να κείσαι ανάσκελα και θέκ’ς, λαλάτσεα κρύα κρύα

Κοιλία σ’ αν πονεί’ πολλά, βράσον νερόν με μέλι
Γαλεάχουλεαν θα πίντσ’ατο κι αμάν ισεάζ’ τ’ ιντέρι

Τ’ αράχνης το πανίν να βάλ’τς, σο χέρ’ το ματωμένον
Το γαίμαν άμαν σταματά, τ’ αραχνοκεντεμένον

Κρομμύδ’ με τ’ άλας και τ’ ελάδ’, χούλεσον σ’ έναν σκεύος
Θέκον’ ατο σο χερόπο σ’, σο τοχτωμένον μέρος

Σο τσίλτεμαν ζορίεσαι, γάραμ’σον βράσον πί’α
Κ’ ίλλεαμ’ και τα χουλάμπια, τη λαζουδί’ μαλλία

Ήντσεαν τη νύχταν σο κρεβάτ’, τσιλτεύ’ και ΄κί νοΐζεα
Δος πουρπουλεάντσεα λαγουδί’, με το νερόν να πίν’εα

Το χέρι σ’ όντες σκίεται, πονεί τ’ αφωρισμένον
Για θέκον τ’ αλατί’ γατράμ’, για το τιτίν κομμένον

Κι άν κρούς σ’ ομμάτ’ ολόερα, βράσον έναν ωβόπον
Έπαρ’ τ’ ασπράδ’ και σάρεψον, σο μαυρισμένον τόπον

Σο Μάρτ’ το ασπροκόκκινον, ο ήλον ΄κί μαυρύν’νει
Τύλτ’σον σ’ έναν το χερόπο σ’, το ζουλιχτόν ραφίδι

Τα δεάκρεα ας σα κλέματα, τα φρεσκοκλαδεμένα
Θέκον απάν’ σ’ ομμάτοπα σ’, όντες είν’ πονεμένα

Όλ’ εατά ΄νασπάλλ’ατα, ρακήν όντες θα πίν’νω
Τ’ ομμάτεα μ’ κι αν ετόχτωσαν, εγώ δεάκρεα ΄κί κ’χύνω

Άλλ’ παίζ’νε την ζουρνάν ατουν, τρώγ’νε, πίν’νε, χορεύν’νε
Κι άλλ’ κλαίγ’νε και φτουλίουνταν, σασεύ’νε κι απομέν’νε

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ