Σώγαμπρόν !

Σώγαμπρόν ! Για να στεριών’ η Χαρά τ’ εμόν, ση ακριβείας τον καιρόν, θα στέν’νω γιοφύρ’... σο Δαφνοπόταμόν! χαχαχα! 



Άψιμον έχω απέσ’ ση ψη μ’ κι ας ση τεπέν καπνίζω
Ντ’ εθέλ’να νέικον παλλικάρ’, εγώ να ΄ύναικίζω
Ας έτρωε μ’ ο γουρζουλάς, ας έτρωε μεν λύκος
Εσουμαδεύτα άχαρον, πρωτού να κλίνω τ’ είκοσ’
Ν’αϊλλοί’ εμέν το σώγαμπρον, ση χώραν σπιτομένος
Σύρ’νε το γεργανόπο μου, σ’κούμαι σασουρεμένος
Όλ’ πολεμούνε ση ζωήν, για την χαράν και μόνον
Κ’ εγώ ελοξοδρόμεσ’α, ση πεθεράς τον νόμον
Απέσ’ σ’ οσπίτ’ τηδέν ΄κ’ ευτάει, πάντα έν’ απλωμέντσα
Φάζω, ποτίζ’ ατεν εγώ, την πολυχρονεμέντσαν
Άμον μουμούλ’ κοιμούμ’ εγώ κι ατέ λαγκεύ’ και σ’κούται
Εσόκεψεν το κατοθύρ’, θέλ’ κι ούλεα ν’ αφουκρούται
Όντες σύρ’ το ρωθών’ ατέ, ΄θεαρρείς μοτόρ τρομάζει
Εφτά κότεα χασίλ’ πως ψέν’, ους να κατασταλάζει
Απάν’ ση σκάλαν κάθεται, τα μαλλόπα τ’ς χτενίζει
Άμον το βούδ’ ντο στέκ’ σο κάσ’, τερεί και μουγκανίζει
Το χέρ’ ν ατ’ς σ’κών’, επίταξεν, φόρτ’σον και το γιοργάνι
Σύρον ίσα και την μαλάν, σο ζαρωτόν τουβάρι
Αναφουλτούλτ’σον το τισεάκ, ντώς α με τα κοπάλεα
Σύρον ατο και κρέμασον, σον ήλον σα τσατάλεα
Τη κάμαραν μαλέζωσον, κόπρον, κοκκίνοχώμαν
Το κουρελόπον σο μιντέρ΄, οξούκεσ’ τίναξόν α
Τα σκεύεα, τα χαλκώματα, βγάλον ας σα αμπάρεα
Να παρλαεύ’νε σο ταρέζ’, τρίψον’ με τα σαχτάρεα
-Γάρη τη μάνα σ’ πέει ατεν, να κρατεί το ξερόν’ ατ’ς
-Πολλά ψηλά επέταξεν, τσακώνω το φτερόν’ ατ’ς
Πολυβολείων βοετόν, π’ ακούγ’ ατεν τρομάζει
Εσκύλοκίφαλίασεν, τον κόσμον συνταράζει
Φουρνελο-πεθερίτσα μου, τη λογοδιαρροίας
Χωρίς λουκούμ’ ανατινάεις, όλεα τα γειτονίας
Το μουντσουρλούχ’ εσέν ιεύ’, να κλίνει το στομόπο σ’
Γης-Μαδιάμ’ μπλίκ μπλίκ φουρνέλ’, έντον αξάν’ ο τόπος
Θεαρρείς κι αστράφ’νε ση σειράν, ρεβόλεα σα αλώνεα
Ζουλίζ’ γαϊδίρεα, λάσκεται, με τ’ άσπρα πανταλόνεα
Σο χωρίον εχάλασεν, τα πέντε μαχαλάδες
Βούδεα ποι κ’ έχ’, επάρτ’εατεν, γοσέψτεν τ’ αραπάδες
Ας σα πετσία τ’ς τουμπελέκ’, ήντσαν ευτάει και κρούεια
Ση Δύσην σην Ανατολήν, ο κόσμον πως θ’ ακούει α
Άμον μαχάν’ ντο ξάφτ’ καρβών’ και σκών’ καυτόν αέραν
Αρ’ με τ’ ατέν σ’ έναν οσπίτ’, κυλίζω την ημέραν
Κι άμον πρωζύμ’ σο ζούμωτρον, ντ’ εφούσκωσεν κ’ ενήβεν
Κι άμον επίσημον φουτίν και φτου κι απόθεν ΄ξήβεν
Την γούλαν πα εγόμωσεν, έναν καράβ’ ζινίσεα
Θαρρείς και καλεσμέντσα έν’, σο γάμον, σα φωτίσεα
Και σο παστόν ζωγραφιστόν, τρικέφαλον οφίδι
Τη χούντας το πουλίν πα εχ’, απάν’ σο δαχτυλίδι
Πούτρας πολλά σα κάτσοπα τς, τα ζαρογουλιασμένα
Τα βρακοζώνεα τς σο πατσάχ’, λαστιχοζουλισμένα
Εγράφτεν και σο Σύλλογον, σην «Ένωση Κυρίων»
Ώι, τινινί-σιχτί-μινί, γιασίρ τη γιασιρίων
Πρεσμέντσα πάντ’ ασσό φαΐν, γομάτον η κοιλία
Γιοσμάνα άγουρος ατέ, θα χτίζ’ τη Ρωμανίαν
Κερέτσ’ απέσ’ ατ’ς ΄ κί αναλεί, από παντού φουχνέαν
Όθεν στρογγυλοκάθεται, έχ’ οφιδί’ φωλέαν
Άμον κοσσού ντ’ εβγών σ’ αλών και σο τσαμούρ’ γομούται
Ήντεαν να λέγω για καλόν, αμάν αποχασμούται
Ατέ ανθρώπ’ς νε τον Θεγόν, κανείναν ΄κι φογάται
Ποίος ποπάς ατσάπα σ-ιμ, ατέν ξομολογ’άτεν
Εσάρεψεν το κάρδοπο μ’, σεράντα λόγιων βρούλας
Τη θανατίων το σκοινίν, ετάεψεν ση γούλα μ’
Νέγαμος όσταν έμ’νε γω, λέει μεν να λές μεν «μάνα»
Μίαν θα λέγ’ ατο κι ατό, τ’ αχούλ’ όντες θ’ εχάν’να
Άλλο ΄κί ονοματίζ’ ατεν, το ψόπο μ’ κατακαίει
Χίλεα τρακόσεα ψέμματα κι άλλα πενήντα λέει
Τ’ αψύν τ’ οξύδ’ το σκεύος καίει , άλλο πα ΄κί χολώνω
Χέζω ντο λέει η πεθερά μ’, τον ήλο μ’ ΄κί ματώνω😀😀😀

Sp Ama: -Δε με νοιάζει, ό,τι γράφω κι αν τα παίρνουν κι ό,τι θέλουν να τα κάνουν, η ενασχόληση με την ποντιακή λαογραφία, είναι απέραντη κι ωραία!

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ