Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Αροθυμίγ’α...

Αροθυμίγ’α...


Φωτογραφία του Σπύρος Αμάραντος.

Ψηλά ραχιά και πράσινα, φιλώ και χαιρετώ σας
Τ’ οσπίτ’ εσείς χουλένετεν και χάρην εχρωστώ σας

Εσέβ’α σα απάτητα, όθεν γεννούν τ’ αγρίμεα
Κούκος λαλεί, λαλώ κ’ εγώ, «τσ’ Ευδίας» τα τσαλίμεα

Εκαλοκάτσα ση σερίν, σ’ oμάλ’ κουρίν εκνέστ’α
Ολίγον θ’ αναπάουμεν, νασάν εμέν ’κ΄ εζέχτ’α

Τη Πέμπτη μέραν βλόεσεν, θεός το καθησίον
Άμα το άπλωμαν τ’ εμόν, πως εν’ κι άλλο καλλίον

Τερώ τα μέρμυγκας πως πάν’, ση ρίζαν τη οξέας
Πως τοπλαεύν’ε το φαΐν, παν’ κ’ έρταν σα φωλέας

-Που πας αφέντη μ’ μέρμηγκα, φουριόζος φορτωμένος;
-Φαΐν παμ’ για τον χειμωγκόν, κανείς μ’ εν’ πεινασμένος

Γαρσί΄ μ’ πα στέκ’ είνας αβτζής, με το τυφέκ’ σ’ ωμία τ’
Μολύβ’, καψόλ, παρότ’, βοά, εκόπεν η λαλία μ’

Είναν περδίκαν πλουμιστήν, σουμαδεύ’ με μανίαν
Τα πουλόπα τ’ς, ν’ αϊλλοί΄, ν’ αϊλλοί΄, θα σύρ’νε ορφανίαν

Τινάεν σον αέραν, ρουζ’, σουμά τ’ εβγών’ η ψη ατ’ς
Το ταίρ’ν ατ’ς θ’ αραεύ’ εατεν, τσι θα φαζ’ τα πουλία τ’ς

Τη ορφανίας συμφορά, σ’ αγλώσσωτα πουλόπα
Επέμ’ναν αναχάπαρα, αφώλετα τα ψόπα

Πουλόπο μ’ ολιγόζωον, παρχαρολαλημένον
Κανείς ΄κί ξέρ’ ντο ΄ίνεται, ση μοίρας το γραμμένον

Ο κόσμον μαύρος κι άδικος , τ’ άγρα όλεα σκοτούνταν
Τοι ορφανίων το κισμέτ’, πόνεα ντο ΄κί λαρούνταν

-Ό,τι σκωτώνεις νε αβτζή, πασκίμ χαρίεις α ο Χτίστης;
Φουρκίγ’α κ’ εφτυλάκισα, μω τ’ έργος και την πίστης

Τ’ ορμάνεα εντιβόεσαν, με τ’ άγρεα μ’ τη λαλία μ’
Τα καραγάτσεα έτριξαν, θα βγών’νω ας σα πετσία μ’

Χρόνος εμπαίν’, χρόνος εβγαίν’ κι όλεα πως αναλάζ’νε
Κι άμον κοσσάρα σ’ αξινάρ’, ο εις τον άλλον σπάζ’νε

Σο δασωμένον το ραχίν, ο νους αροθυμίεν
Τον Πόντον τον ανάσπαλτον, τον Πόντον ντ’ ορφανίεν

Πατρίδα μ’ τ’ ορμανόπα σου, με τα ποταμοάκρεα
Ποίον να λες, ποίον να κλαις, αμάν γομούσαι δάκρεα

Τα αίματα ντο έτρεξαν, απέσ’ άγρα τ’ ορμάνεα
Κυλίγαν’ και επότσαν’νε, τη θάλασσαν τη Μαύρεν

Βαθέα ρίζας και τρανά, σον Πόντον ξεριζώθαν
Χαλάσματα, καψίματα, ταφόπα βεβηλώθαν

Ξεριζωμέν’ αδά κ΄εκεί, μωρά βασανισμένα
Πάπον προς πάπον κράτεσαν, κειμήλεα ματωμένα

Δώρον αντίχαρον χαράς, εφέκαν την αντρείαν
Τη Ηλ’ αχτίναν τ’ έμορφον, είδεν την αδικίαν

Τα δέντρα μαυροφόρεσαν, άλλο κι καλατζεύ’νε
Ατόσα χρόνεα δαίβανε, την ρίζαν αραεύ’νε

Κάτ’ έπαθαμ’, Σουμέλα μου, χάθεν η πίστ’ κι εγάπη
Εμορφον λέγ’νε το κακόν την ώραν κλώθ’ φαρμάκι

Κάτ’ έπαθαμ’ χαμαίμηλον γελούμ’ χωρίς αιτίαν
Επρόδωσε μας η παρά, ώμνυσμαν αδικίαν

Κάτ’ `επαθαμ’, Ακρίτα μου, τον κόσμον ΄ποίκαν μάγια
Ματωβαμένον έν’ η γής, λάβαρα καταμάγια

Κάτ’ έπαθαμ’, νε Μάραντε, ο νόμον γους ντωγμένον
Τα βογγετά αμέτρητα, τάμαν αρωστημένον

Κάτ’ έπαθα ρίζαμ’, Κωστή, με τ’ εμέν καλατζεύω
Θολόν αχούλ’ μεθυματί’, τ’ «Αναστορώ» χορεύω

Καραγατσί’ είχαμ’ δύναμην κι αντίλαλον σ’ αστέρεα
Σα χέρεα μου εκράτ’ν αμεν, λουλούδεα αντί μαχαίρεα

Κι άλλο καλλίον ΄ζήναμεν, ση πάτριδας τα χρόνεα
Πουλόπα ξάϊ κ’ ετρόμαζαν, εκόνεβαν ζυγόνεα

Ούλ’ εθαρρείς έναν έμ’νες, ευσπλαχνικόν το γαίμαν
Κανείς τα «θεία» ΄κ’ έβριζεν, φογούσαν κι ας σο ψέμαν

Τα χελιδόνεα κλώσκουνταν, εμείς πάμεν και πάμεν
Ο κόσμον τσίπ’ εφτώχυν’νεν, το νόημαν εχάθεν

Θεέ μ’ πουλόπ’ ανέστησον κι όχι την ανθρωπότην
Τ’ αχάντεα όντες λουλουδούν’, ποίσον καινούργιον νιότην

Sp Ama

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ 
ΤΟ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΣΑΜΟΥΡΟΧΤΙΣΜΕΝΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου