Τα Λίντζεα, η Γουρούνα και το κουρτιστόν καρούλ’..

Τα Λίντζεα, η Γουρούνα και το κουρτιστόν καρούλ’..





Μικροί όσταν έμ’νες κι άλλ’ έμορφα παιχνίδεα έπαιζαμ’ και νε πλαστικά έσαν και νε φανταχτερά και νε τη χολοσπασίας, ιντερνετικά….Τα Λίντζεα, σ’ αρχαία χρόνεα, έλεγαν Πεντέλιθα και σα βυζαντινά, Καλαλάτζεα κι απ’ υστερ’νά αδά κι ακεί, Πεντόβολα, Πετράδεα, Πεντεκούκεα! Το παιχνίδ’ έτον κοριτσίστικον και με πέντε στρογγύλεα, άμον τρανά λεφτοκάρεα, λιθαρόπα! Πρωτιζ’να παίζ’, ατέ ντο ετοπλέευεν κι άλλο πολλά, ας σα πέντε λιθαρόπα, σ’ ανάποδον τη χούφτας το μέρος ντ’ εγυρόκλωθεν αμάν και σίτεαν εσύρ’νεν ψηλά τη μάνας λιθαρόπον, αρ’ νέισσα! Σην αρχήν, σύρ’ τ’ ένα το λιθάρ’ ψηλά και πριν πιάν’εατο, αρπάζ’ ας σα τέσσερα τ’ έναν το λιθάρ’, ντ’ ετσάντσεν αφ’κά, επεκεί το άλλο, το άλλο! Σ’ άλλ’ την οδόν, πιάν’εατα ζευγάρεα κ’ επεκεί, τα τρία μαζί και τ’ έναν το τέκ μονάχον και σ’ άλλ’ τη φορήν, τα τέσσερα μαζί! Αν επορεί, συνεχίζ’ και παίζ’, αν ΄κάτ’ πάει στραβά, παίζ’ τ’ άλλ’ το κορ’τζόπον κι ατέ π’ έχασεν, συνεχίζ’ απ’ ατού ντ’ επέμ’νεν… Όλον το παιχνίδ’, χωρίεται σε εφτά τόπεα: 1) ο μονόν, 2) δίτζα, 3) τρίντζα, 4) κουμούλ’, 5) αλαλάχτρα, 6) μαμή και 7) χερίτσα. Σο νού μ’ εντώκεν αλλ’ έναν πα, το φουρνόπον, ήντσαν κάτ’ εξέρ’, ας γράφτ’, είπαμεν, κοριτσίστικον έτον, τ’ άλλ’ τα παιχίδεα ντ’ έπαιζαμ’ εμείς…κι άλλο καλλίον εξέρω..

Η Γουρούνα..

Ατό πα, παλαιόν παιχνίδ’, ένοιγαμ’ σ’ ηήν, μικρά γουβία, όσα έσαν παιδία και με τη ποδαρί’ το πάτεμαν, έβγωνεν το «Κορόιδον», π' έστεκεν με το τσαγκάλ’ ν ατ’, απέσ’ ση μέσ’! 
Όλ’ εκράτ’ναν τσαγκάλεα και με τα μυτία, ταεμέαν σα γουβία τουν! Η γουρούνα έτον έναν χουτίν τη γαλατί’, για «φλόκος». Εντούν’ναν την Γουρούναν, γαΐμεα να φεύ’ μακρά και το «Κορόιδον», με το τσαγκάλ’, εγοβαλάευεν’ να φέρ’ οπίσ’ και ση μάνας το γουβίν, ντο έτον απέσ' ση μέσ'! Άμα όσον ντ’ εσίμων’νεν, τα παιδία, εφήν’ναν τα γουβία τουν κι απολέμειναν, να κρούν’ αξάν’ τη Γουρούναν, να φεύ’ μακρά! Το «Κορόιδον», εφήν’νεν το γοβαλάεμαν κ’ έτρεχεν να ευρήκ’ εύκαιρον γουβίν, να θέκ’ απέσ’ το τσαγκάλ’ ν ατ και ήντεινος έτον, ’ίνουσουν ατός, ο νέος, «Κορόιδος» Τρανόν κοπίαμαν, να βάλ’ τη Γουρούναν σο γουβίν ατ’, άμα αν επόρεσεν, τα παιδία άλλαζαν γουβία κι ατός απολέμανεν να ευρήκ’ αξάν' κάποιον εύκαιρον! Άμα επέμ’νεν χωρίς γουβίν, αξάν «Κορόιδον» και γοβαλάεμαν, άμα επρόφτασεν κ’ ετάεψεν το τσαγκάλ’ν ατ’ σο γουβίν, ατός ντ’ επέμ’νεν χωρίς γουβίν, εγένουσον κορόιδον…Με το κουτίν ατό, έπαιζαμ’ και «Κρυφτόμπικον» και τον «Μπίκον», σ’ άλλ’ τη φορήν, λέμ’ και για τ’ ατά…

Το Κουρτιστόν καρούλ’…

Όλεα τ’ οσπίτεα, είχαν ξύλενα καρούλεα! Έραφταν’ οι μανάδες τα τσεριμένα πανταλόνεα και με το ράμμαν και τα σπιρτοκούτεα, εποίν’ναμ’ τελέφωνα, εποίναμ’ σαΐτας, εβάλ’ναμ’ και εμπόδια σοι γεροντάδες, σα σκοτεινά τα τόπεα να δελεάουνταν και να γελούμ’! Σην άκραν τη καρουλί’, εκάρφωναμ’ έναν λεγνόν καρφίν, για να στεριώνουμ’ απάν’, το διπλόν στρογγύλ’ λάστιχον, ντ’ επαίρανμ’ ας σα μαύρα σώβρακα και τα καλτσοβράκας! Εχάραζαμ’ με το ξυράφ’, να φεύ’ τ’ απάν’ το πανίν κ’ επέραζαμ’ το λάστιχον απέσ’ ας σο τρυπίν τη καρουλί’ και σ’ έναν στρογγύλ’ σαπών’, άμον τη δεκάραν! Το σαπών’ επελέκαναμ’ με τ’ έναν μικρόν τζάμ’, για να γλιστρά το κουρτιστήρ’ σο καρούλ’! Έναν καλάμ’ ή πελεκημένον ξύλον , έβαλ’ναμ’ για κουρτιστήρ’! Εκούρτιζαμ’ κ’ εβάλ’ναμ’ κόντρας, γιαρούς, μούρην με μούρην, άμον τα ζά, σο «Ταυρολάσ’», ντ’ επάλευαν κ’ εστεφάνωναν τον νικητήν, κ’ ίνουσουν πελίν σο χωρίον! Κάποιοι σ’ ανηφόρας και σο παγωμένον το χιόν’, εχάραζαν’, με τον σουγιάν, δόντεα σο καρούλ’, να μη «πατινάρ’» Είνας πα φίλο μ’ κι άλλο αχουλούς, γιάν γιανά σο σαπών, ετικλέεψεν έναν βίδαν, αντίβαρον, τεάμμμ! Sp Ama

Όσον το πολλά παιχνίδεα παίεις, καμίαν ΄κί γεράς, έλεγαν…