Άμον στάχχ’ κατακέφαλον…
Η αργατία οσήμερον, βογκά κι αναστενάζει
Και το αγνεάρ’ φαγείν ντο τρώει, κοτσόλαμπα φωτάζει
Ο κόσμον τσιπ εφτώχυνεν και νε ψωμίν, νε γάλαν
Τα ζα μουν πα, όσον πόσον, θα πορεύκουν’ εντάμαν
Χαΐρ’ ΄κί θα ελέπουμεν, πολλά θα υποφέρουμ’
Κ’ έναν βρακήν σο κώλον κιάν, ΄κί θ’ έχουμ’ για να παίρουμ’
Θα αποθάνουμ’ και κα’νάν , ΄κί θά’χουμ’ για να θάφτ’μας
Κ’ έναν κερόπον τη Θεού, κανείς πα ΄κί θα, άφτ’μας
Χρόνος εμπαίν’, χρόνος εβγαίν’ κι όλεα πως αναλάζ’νε
Κι άμον κοσσάρα σ’ αξινάρ’, ο εις τον άλλον σπάζ’νε
Παράν’ αν ΄κ’ έχ’ς οσήμερον, όσταν θα πας να κείσαι
Σκυλία πα ΄ κ’ υλάζ’νε σε και νε κανείς τερεί’ σεν
Ας σα παραθυρόφυλλα, εμπαίν’ απέσ’ το χρέος
Κι όντες εβγών’ χαλάν’ τ’ οσπίτ’ κι αμάν πιάν’τσεν δέος
Έναν καυκίν τ’ οξύγαλαν, στύπωσεν σο ταρέζι
Αρήν, αρήν, η τρίμα πα και κούστεα άμον ΄πιζέλι
Τ’ αλευροσάκκουλα εύκαιρα, κρεμάουν σα καρφία
Έφτά δουλείας αν ΄κ’ ευτάς, πως θα ΄πεβγάλλ’τς ζεμίας
Το πολυβάνικον σο στόλ, γερόν χαλκωματένον
Ας όλεα τα τρυπία στάζ’, γειασά τ’ ευλοϊμένον
Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος
Η κάρδεα μ’ έν’ αδύναμον, ανέμπορον το σθένος
Τα δύο πα εσύρθα’νε, σ’ ανάποδον το μέρος
Τη σύνταξη μ’ ξάν’ έκοψαν, πολλά και κατευθείαν
Και πως θα παίρω φάρμακα, π’ εγένταν διπλασίαν;
Κάτ’ έπαθαμ’, Σουμέλα μου, χάθεν η πίστ’ κι εγάπη
Εμορφον λέγ’νε το κακόν, την ώραν κλώθ’ φαρμάκι
Κάτ’ έπαθαμ’ Χαμαίμηλον, γελούμ’ χωρίς αιτίαν
Επρόδωσε μας η παρά, ώμνησμαν αδικίαν
Κάτ’ `επαθαμ’, Ακρίτα μου, τον κόσμον ΄ποίκαν μάγια
Ματωβαμένον έν’ η γής, λάβαρα καταμάγιαν
Κάτ’ έπαθαμ’, νε Μάραντε, ο νόμον γους ντωγμένον
Τα βογγετά αμέτρητα, τάμαν αρωστημένον
Κάτ’ έπαθα ρίζαμ’, Κωστή, με τ’ εμέν καλατζεύω
Θολόν αχούλ’ μεθυματί’, τ’ «Αναστορώ» χορεύω
Έχασα τον παράδεισο μ’, ση κόλασην ευρέθα
Έχασα τα συντέλεας ιμ, εψόφεσα κ’ επέμ’να
Τα ημέρας πα τ’ αφώτιστα, ΄λήωρα σκοτεινεύ’νε
Και πώς θα πίνω την ρακήν , η τσόπεα μ’ ΄τεβιρεύτεν
Ο γάιδαρον σ’ ορμίν ψοφά, σ’ οσπίτ’ ευτάει ζεμίαν
Ο ΄νεβραμένον την βρεχήν ΄κ’ εφογώθεν καμίαν
Εσάλταρα ας σο κρεβάτ’, ΄παίρα κι άγρεον φόραν
Για τ’ έναν βούκαν φυλλωτόν, θα κρούω ΄ματούμαι ατώρα
Ετράνυν’νεν ΄ξάν’ ο θυμός, θα πάω σ’ άλλα μέρεα
Και ας σο τσόλ τη ξενιτεάν, θα στείλω σας χαπέρεα
Κι άμον στάχ’ κατακέφαλον, νουνίζω πως θα πάω
Οτουνούμ βουδ’ επέμ’να αδά, το βούδ’ εκέσ’ θ’ ευτάγω
Ση ακριβείας τον καιρόν, λάσκουμ’ άμον χαϊβάνι
Φτερά και φύλλα ένουμ’νε, θα δί’ ατό ντουμάνι
Καραγατσί’ είχα μ’ δύναμην κι αντίλαλον σ’ αστέρεα
Σα χέρεα μου εκράτ’ναμεν, λουλούδεα αντί μαχαίρεα
Ο δεάβολον ας σο κουνίν, πολλά ποδάρεα έχει
Π' αγληγορεί για να προφτάν’, σο δέβολον ατ’ τρέχει
Οι Αλογάντ’ εστάθαν’νε κι Γαϊδιράντ’ εφτύρταν
Κι ο εφτωχόν κι ο παλαλόν, οι δύ’ πα έναν γίνταν
Το τρυπεμένον το σισκέτσ’, ιβορίζει κοσκινίζει
Τη κάρδεας σ’ ιμ’ το ανοιγάρ’, εθέρτσεν κι αλωνίζει
Χαμένον έχω ανοιγάρ’, το δίσακο μ’ έν προίκαν
Σποντύλ’ αδράχτ τ’ όρωμαν, οσπίτ’ σο γουμ’ εποίκα
Σο κόσμον γέλος ένουμ’νε, άμον τ’ αγρίμ’ γυρίζω
Δόστ’εμεν ανεμόσκαλαν, τ’ άστρο μ’ για να κρεμίζω
Αζώσταρος κι ασκέπαγος, σο δέντρον επεκούμτσα
Τη εφτωχίας το κισμέτ, πικρόχολα ενούν’τσα
Τη μοίρας έτονε γραφτόν, πολλά καημούς να έχω
Το τέλος ιμ’ εσούμωσεν, Θεέ μ’ άλλο ΄κί αντέχω
Όλ’ αραεύ’νε ση ζωήν, να παίρ’νε ίσον δρόμον
Κι εγώ ΄ρθα και τελεύτησα, μανάχον με τον πόνον
Θεέ μ’ πουλόπ’ ανέστησον κι όχι την ανθρωπότην
Τ’ αχάντεα όντες λουλουδούν’, ποίσον καινούργιον νιότην
Sp Ama
Η αργατία οσήμερον, βογκά κι αναστενάζει
Και το αγνεάρ’ φαγείν ντο τρώει, κοτσόλαμπα φωτάζει
Ο κόσμον τσιπ εφτώχυνεν και νε ψωμίν, νε γάλαν
Τα ζα μουν πα, όσον πόσον, θα πορεύκουν’ εντάμαν
Χαΐρ’ ΄κί θα ελέπουμεν, πολλά θα υποφέρουμ’
Κ’ έναν βρακήν σο κώλον κιάν, ΄κί θ’ έχουμ’ για να παίρουμ’
Θα αποθάνουμ’ και κα’νάν , ΄κί θά’χουμ’ για να θάφτ’μας
Κ’ έναν κερόπον τη Θεού, κανείς πα ΄κί θα, άφτ’μας
Χρόνος εμπαίν’, χρόνος εβγαίν’ κι όλεα πως αναλάζ’νε
Κι άμον κοσσάρα σ’ αξινάρ’, ο εις τον άλλον σπάζ’νε
Παράν’ αν ΄κ’ έχ’ς οσήμερον, όσταν θα πας να κείσαι
Σκυλία πα ΄ κ’ υλάζ’νε σε και νε κανείς τερεί’ σεν
Ας σα παραθυρόφυλλα, εμπαίν’ απέσ’ το χρέος
Κι όντες εβγών’ χαλάν’ τ’ οσπίτ’ κι αμάν πιάν’τσεν δέος
Έναν καυκίν τ’ οξύγαλαν, στύπωσεν σο ταρέζι
Αρήν, αρήν, η τρίμα πα και κούστεα άμον ΄πιζέλι
Τ’ αλευροσάκκουλα εύκαιρα, κρεμάουν σα καρφία
Έφτά δουλείας αν ΄κ’ ευτάς, πως θα ΄πεβγάλλ’τς ζεμίας
Το πολυβάνικον σο στόλ, γερόν χαλκωματένον
Ας όλεα τα τρυπία στάζ’, γειασά τ’ ευλοϊμένον
Ο τσίρτικας ο κεβεζές, τσαγκαλοκρεμαμένος
Ακοίμηγος κι ασκέπαγος κι αψιμοφορτομένος
Η κάρδεα μ’ έν’ αδύναμον, ανέμπορον το σθένος
Τα δύο πα εσύρθα’νε, σ’ ανάποδον το μέρος
Τη σύνταξη μ’ ξάν’ έκοψαν, πολλά και κατευθείαν
Και πως θα παίρω φάρμακα, π’ εγένταν διπλασίαν;
Κάτ’ έπαθαμ’, Σουμέλα μου, χάθεν η πίστ’ κι εγάπη
Εμορφον λέγ’νε το κακόν, την ώραν κλώθ’ φαρμάκι
Κάτ’ έπαθαμ’ Χαμαίμηλον, γελούμ’ χωρίς αιτίαν
Επρόδωσε μας η παρά, ώμνησμαν αδικίαν
Κάτ’ `επαθαμ’, Ακρίτα μου, τον κόσμον ΄ποίκαν μάγια
Ματωβαμένον έν’ η γής, λάβαρα καταμάγιαν
Κάτ’ έπαθαμ’, νε Μάραντε, ο νόμον γους ντωγμένον
Τα βογγετά αμέτρητα, τάμαν αρωστημένον
Κάτ’ έπαθα ρίζαμ’, Κωστή, με τ’ εμέν καλατζεύω
Θολόν αχούλ’ μεθυματί’, τ’ «Αναστορώ» χορεύω
Έχασα τον παράδεισο μ’, ση κόλασην ευρέθα
Έχασα τα συντέλεας ιμ, εψόφεσα κ’ επέμ’να
Τα ημέρας πα τ’ αφώτιστα, ΄λήωρα σκοτεινεύ’νε
Και πώς θα πίνω την ρακήν , η τσόπεα μ’ ΄τεβιρεύτεν
Ο γάιδαρον σ’ ορμίν ψοφά, σ’ οσπίτ’ ευτάει ζεμίαν
Ο ΄νεβραμένον την βρεχήν ΄κ’ εφογώθεν καμίαν
Εσάλταρα ας σο κρεβάτ’, ΄παίρα κι άγρεον φόραν
Για τ’ έναν βούκαν φυλλωτόν, θα κρούω ΄ματούμαι ατώρα
Ετράνυν’νεν ΄ξάν’ ο θυμός, θα πάω σ’ άλλα μέρεα
Και ας σο τσόλ τη ξενιτεάν, θα στείλω σας χαπέρεα
Κι άμον στάχ’ κατακέφαλον, νουνίζω πως θα πάω
Οτουνούμ βουδ’ επέμ’να αδά, το βούδ’ εκέσ’ θ’ ευτάγω
Ση ακριβείας τον καιρόν, λάσκουμ’ άμον χαϊβάνι
Φτερά και φύλλα ένουμ’νε, θα δί’ ατό ντουμάνι
Καραγατσί’ είχα μ’ δύναμην κι αντίλαλον σ’ αστέρεα
Σα χέρεα μου εκράτ’ναμεν, λουλούδεα αντί μαχαίρεα
Ο δεάβολον ας σο κουνίν, πολλά ποδάρεα έχει
Π' αγληγορεί για να προφτάν’, σο δέβολον ατ’ τρέχει
Οι Αλογάντ’ εστάθαν’νε κι Γαϊδιράντ’ εφτύρταν
Κι ο εφτωχόν κι ο παλαλόν, οι δύ’ πα έναν γίνταν
Το τρυπεμένον το σισκέτσ’, ιβορίζει κοσκινίζει
Τη κάρδεας σ’ ιμ’ το ανοιγάρ’, εθέρτσεν κι αλωνίζει
Χαμένον έχω ανοιγάρ’, το δίσακο μ’ έν προίκαν
Σποντύλ’ αδράχτ τ’ όρωμαν, οσπίτ’ σο γουμ’ εποίκα
Σο κόσμον γέλος ένουμ’νε, άμον τ’ αγρίμ’ γυρίζω
Δόστ’εμεν ανεμόσκαλαν, τ’ άστρο μ’ για να κρεμίζω
Αζώσταρος κι ασκέπαγος, σο δέντρον επεκούμτσα
Τη εφτωχίας το κισμέτ, πικρόχολα ενούν’τσα
Τη μοίρας έτονε γραφτόν, πολλά καημούς να έχω
Το τέλος ιμ’ εσούμωσεν, Θεέ μ’ άλλο ΄κί αντέχω
Όλ’ αραεύ’νε ση ζωήν, να παίρ’νε ίσον δρόμον
Κι εγώ ΄ρθα και τελεύτησα, μανάχον με τον πόνον
Θεέ μ’ πουλόπ’ ανέστησον κι όχι την ανθρωπότην
Τ’ αχάντεα όντες λουλουδούν’, ποίσον καινούργιον νιότην
Sp Ama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου