Παίζοντας με ποντιακές παροιμίες, έφτιαξα παρακάθι
Κέρεκη : Τ' εμέτερον η γενεά, Χιόνα, για την ξενιτίαν επλάστεν, ους να λες δόξα σοι ο Θεός, αμάν, Παναϊα μ', πρόφτασον…
Χιονού : Ώι Αναθεμά και τα τρανά τα πολιτείας τη ξενιτίας,
Κέρεκη, απ' όθεν-κες εβγαίν' ο ήλον, κανείς χαπέρ' ΄κι΄ παίρ' και ζατίμ' κι ατείν’ ντ’ επήγαν’νε εκέσ’, εχαλάγα’νε, κι όσταν εκλώσταν ΄ξάν’ οπίσ', εγάμεσαν και τα χωρία.
Κέρεκη : Τ' εμέτερον η γενεά, να χάται ΄ κ' εν', με το κεμεντζόπον και τα τραβωδίας εμπαίν'νε κ' εβγαίν'νε σον Άδ', κεράζ'ν'ατον και την ρακήν.
Χιονού : Η ρακή, πέσπελιμ, για τ’ όλεα τα δουλείας εν', κοινωνίαν πιλέμ' ’ίνεται, άμα, όντες πίντσ’α πολλά, ο νούς-ισ', καλά-καλά μετ' εσέν ΄κ' εν'
Κέρεκη : Βερεσίαν ρακήν πη πίν', Χιόνα, δύο φοράς μεθεί, μίαν όσταν πίν’εατο και τ' άλλο, όντες πλερών’εατο.
Χιονού : Ν' αϊλλοί εκείνον πη ΄κ' επορεί να πίν’ κι ας σα πετσία τ’, σύρ’!
Κέρεκη : Αέτσ’ πως εχαλάεν κ’ εμαλάεν ο κόσμον, ο κάθαεις εμουν, την κεαντήν' ατ' τερεί, εξήβαμ' ας ση στράταν τη Θεού κ’ εδέβασαμα κά! Οι παλαιοί μουν, ήξεραν κ’ έλεγαν, «Ο κόσμον, ας' σοι δεβασμέν'τς θα ΄νεβύεται»
Χιονού : Άναβα τ' εμέτερα τα ντέρτεα, τη χώρας πα ήσυχα ΄κί αφήν’νε μας! Οσήμερον, αν θέλτσ' να ζείς πολλά χρόνεα, Κέρεκη, παχύκαρδος πρέπ' να είσαι, παχύκαρδος!
Κέρεκη : Άμον τον ταή σ', ντ’ αγαπά πολλά τ' ευώρας και τ' οκνίας και νε το γαϊδίρ' λαλεί και νε το μιντέρ' κρατεί! Σ' οσπίτ’ ν ατ’ πα ζατίμ απέσ', πεντικός ΄κί αλευρούται, οτουνούμ', βούδ’ έρθεν’ και βούδ’ θα πάει!
Χιονού : Αν λέγω σε και τ' άλλο, η πορδή πα θα σκάν' σο γέλως! Την κοσσάραν είπεν, "ξι", κ' ερούξεν η τσίπα τ’...
Κέρεκη : Εμέν πα αροψεκέσ’ είπεν: -Δεξάμεντσα, τον χρόνον δύο φοράς μανάχον πιάν'μεν η οκνία, αλλά τ' αφώτιστον, απ’ εξ' μήνας κρατεί’ μεν! Ο Θεόν ευλόεσεν το καθισίον, Χιόνα, άμα το άπλωμαν τ’ ατουνού κι άλλο καλλίον…
Χιονού : Ο Θεόν λέει, "εσύ όσον θέλ’τς δούλεψον, άμα εγώ, όσον θέλω, α δίγω σε".
Κέρεκη : Έξεργος πη δουλεύ’...τα παράδας οφίδεα και φορθάκας ’ίνταν’
Χιονού : Κάποτες έλεγαν, η δουλεία εντροπή ΄κ’ έν κι ατώρα ευτάγ’νε όλεα τα εντροπαρίας να πιάν’νε δουλείαν! Άμα, Κέρεκη, ας λέγω σεν και τ’ άλλο, η παρά πα ντό εν, ακεικά να θέκ'ς ατεν, ο σκύλον απάν’ ΄κί κρούει!
Κέρεκη : Με την πορδήν, ωβά ΄κί ποατίουνταν, οσήμερον! Ας είχα εγώ την παράν, πόλικον, κι ο Ναείχας και ο Νάβρισκας, νηστικοί ΄κί θ’ απομέναν!
Χιονού : Τα τζάκια ντο καπνίζ'νε ζατίμ' αν εμάγρευαν, Κέρεκη, κανείς πεινασμένος ΄κί θα έτον. Άμα, σον κόσμον, ντ’ έρθα μεν, άλλος τρώει κι άλλος τερεί, το «έλα φά», πα, όλ’ ενέσπαλαμ!
Κέρεκη : Τεάμ' ατείν’ οι τρανοί, με τον λύκον τρώγ’νε το πρόατον και με τον οικοκύρ'ν αθε, κάθουνταν και μοιρολογούν’ ατο κι άμον τα σκατά ντο πατί’ατα το τεκίρ' τ’ αραπάς, αδά σκατά κι απεκεί πα σκατά και ση μέσ’ μανάχον, απομέν' ολίον καθαρόν.
Χιονού : Έρθα κ’ εγράστα απάν ΄ς σην ηήν κ' ίδιοι υπουργοί, τα χάταλα μ' πα, εθεαρρούν, ο κόσμον αέτσ’ επλάστεν
Κέρεκη : Οι ψοφεμέν' νύχια ΄κ' είχαν να τσαφίουταν κι ατώρα τ' αλίματα κρεμάουν ας' σα γούλας ατουν. Τ' εμέτερον πα ο Κερέκον μίαν είπεν: - Ελέπατς θεία, ντο χορεύν'νε την " Φτωχολογιά" τη Καζαντζίδη και το γαίμα μ' έρται, ους την τεπέ μ'...Τη εφτωχού το σκοινίν, γαϊδιρί’ δουκάλ' πιλέμ ’ίνεται, Χιόνα!
Χιονού : Εγώ γαϊδίρι μ' δίγωσεν, ν’ αϊλλοί πη θ' αγοράεις σε.
Εγομώθεν κι ο ντουνιάς, κλεφτάν’τς, Κέρεκη! Είνας πα, πορδαλάς, αλλόξενος, εμ κλέφτ’ τ’ οσπίτεα, έμ έβγωσεν και με το φενέρ' και με τ’ έναν οκάν μουστάκια, σην, "Καλήν εσπέραν άρχοντες"
Κέρεκη : Ποίος κλέφτ', Χιόνα, εφτάει έναν κρίμαν, ποίος όμως χάν' κάτ', εφτάει κι άλλο πολλά κρίματα, γιατί τον κόσμον όλον, υποψιάσκεται
Χιονού : Το χαμαιλόν το γαϊδίρ', ούλ' θέλνε να καβαλκεύν'ατο, άμα τον άρκον μίαν όσταν είπαν' ατον, χόρεψον, εγούζεψεν κ’ εσκώθεν κ’ εχάλασεν όλεν τ' ορμάν!
Κέρεκη : Σα χορόντας, ούλ' καλοί φάθουνταν, κ’ ίλλεαμ τ’ εμετέρ’ οι συενοί ντ’ επλάσταν, να πίν’νε ρακήν σην ονομασέα σ' και γαϊφέν σα σαράντα σ'!
Χιόνα : Τον άνθρωπο σ', όσον ζεί θα τιμάς ατον, όντες αποθάν' ήντεαν θέλτσ' ποίσον, χαπέρ' ΄κι΄ παίρ’! Τα ταφία τη χωρί’ πα, ση πλατείαν απέσ’ πρέπ' να είναι, να ελέπ' ν' ατα κάθαν ημέραν και μαθάν’νε, ποίον εν' το μερτικόν' ατουν.
Κέρεκη : Τα χορόντας πα, καλά τραγωδίας θέλ’νε, ατά ντο ΄κ’ έχ’νε σααπήν, μανάχον ατά, δίν’νε ανάσαν σην ζωήν, να παίρ' καλόν συνέχειαν….
Συνεχίζεται, όταν θά’χω πάλι κέφια…
Κέρεκη : Τ' εμέτερον η γενεά, Χιόνα, για την ξενιτίαν επλάστεν, ους να λες δόξα σοι ο Θεός, αμάν, Παναϊα μ', πρόφτασον…
Χιονού : Ώι Αναθεμά και τα τρανά τα πολιτείας τη ξενιτίας,
Κέρεκη, απ' όθεν-κες εβγαίν' ο ήλον, κανείς χαπέρ' ΄κι΄ παίρ' και ζατίμ' κι ατείν’ ντ’ επήγαν’νε εκέσ’, εχαλάγα’νε, κι όσταν εκλώσταν ΄ξάν’ οπίσ', εγάμεσαν και τα χωρία.
Κέρεκη : Τ' εμέτερον η γενεά, να χάται ΄ κ' εν', με το κεμεντζόπον και τα τραβωδίας εμπαίν'νε κ' εβγαίν'νε σον Άδ', κεράζ'ν'ατον και την ρακήν.
Χιονού : Η ρακή, πέσπελιμ, για τ’ όλεα τα δουλείας εν', κοινωνίαν πιλέμ' ’ίνεται, άμα, όντες πίντσ’α πολλά, ο νούς-ισ', καλά-καλά μετ' εσέν ΄κ' εν'
Κέρεκη : Βερεσίαν ρακήν πη πίν', Χιόνα, δύο φοράς μεθεί, μίαν όσταν πίν’εατο και τ' άλλο, όντες πλερών’εατο.
Χιονού : Ν' αϊλλοί εκείνον πη ΄κ' επορεί να πίν’ κι ας σα πετσία τ’, σύρ’!
Κέρεκη : Αέτσ’ πως εχαλάεν κ’ εμαλάεν ο κόσμον, ο κάθαεις εμουν, την κεαντήν' ατ' τερεί, εξήβαμ' ας ση στράταν τη Θεού κ’ εδέβασαμα κά! Οι παλαιοί μουν, ήξεραν κ’ έλεγαν, «Ο κόσμον, ας' σοι δεβασμέν'τς θα ΄νεβύεται»
Χιονού : Άναβα τ' εμέτερα τα ντέρτεα, τη χώρας πα ήσυχα ΄κί αφήν’νε μας! Οσήμερον, αν θέλτσ' να ζείς πολλά χρόνεα, Κέρεκη, παχύκαρδος πρέπ' να είσαι, παχύκαρδος!
Κέρεκη : Άμον τον ταή σ', ντ’ αγαπά πολλά τ' ευώρας και τ' οκνίας και νε το γαϊδίρ' λαλεί και νε το μιντέρ' κρατεί! Σ' οσπίτ’ ν ατ’ πα ζατίμ απέσ', πεντικός ΄κί αλευρούται, οτουνούμ', βούδ’ έρθεν’ και βούδ’ θα πάει!
Χιονού : Αν λέγω σε και τ' άλλο, η πορδή πα θα σκάν' σο γέλως! Την κοσσάραν είπεν, "ξι", κ' ερούξεν η τσίπα τ’...
Κέρεκη : Εμέν πα αροψεκέσ’ είπεν: -Δεξάμεντσα, τον χρόνον δύο φοράς μανάχον πιάν'μεν η οκνία, αλλά τ' αφώτιστον, απ’ εξ' μήνας κρατεί’ μεν! Ο Θεόν ευλόεσεν το καθισίον, Χιόνα, άμα το άπλωμαν τ’ ατουνού κι άλλο καλλίον…
Χιονού : Ο Θεόν λέει, "εσύ όσον θέλ’τς δούλεψον, άμα εγώ, όσον θέλω, α δίγω σε".
Κέρεκη : Έξεργος πη δουλεύ’...τα παράδας οφίδεα και φορθάκας ’ίνταν’
Χιονού : Κάποτες έλεγαν, η δουλεία εντροπή ΄κ’ έν κι ατώρα ευτάγ’νε όλεα τα εντροπαρίας να πιάν’νε δουλείαν! Άμα, Κέρεκη, ας λέγω σεν και τ’ άλλο, η παρά πα ντό εν, ακεικά να θέκ'ς ατεν, ο σκύλον απάν’ ΄κί κρούει!
Κέρεκη : Με την πορδήν, ωβά ΄κί ποατίουνταν, οσήμερον! Ας είχα εγώ την παράν, πόλικον, κι ο Ναείχας και ο Νάβρισκας, νηστικοί ΄κί θ’ απομέναν!
Χιονού : Τα τζάκια ντο καπνίζ'νε ζατίμ' αν εμάγρευαν, Κέρεκη, κανείς πεινασμένος ΄κί θα έτον. Άμα, σον κόσμον, ντ’ έρθα μεν, άλλος τρώει κι άλλος τερεί, το «έλα φά», πα, όλ’ ενέσπαλαμ!
Κέρεκη : Τεάμ' ατείν’ οι τρανοί, με τον λύκον τρώγ’νε το πρόατον και με τον οικοκύρ'ν αθε, κάθουνταν και μοιρολογούν’ ατο κι άμον τα σκατά ντο πατί’ατα το τεκίρ' τ’ αραπάς, αδά σκατά κι απεκεί πα σκατά και ση μέσ’ μανάχον, απομέν' ολίον καθαρόν.
Χιονού : Έρθα κ’ εγράστα απάν ΄ς σην ηήν κ' ίδιοι υπουργοί, τα χάταλα μ' πα, εθεαρρούν, ο κόσμον αέτσ’ επλάστεν
Κέρεκη : Οι ψοφεμέν' νύχια ΄κ' είχαν να τσαφίουταν κι ατώρα τ' αλίματα κρεμάουν ας' σα γούλας ατουν. Τ' εμέτερον πα ο Κερέκον μίαν είπεν: - Ελέπατς θεία, ντο χορεύν'νε την " Φτωχολογιά" τη Καζαντζίδη και το γαίμα μ' έρται, ους την τεπέ μ'...Τη εφτωχού το σκοινίν, γαϊδιρί’ δουκάλ' πιλέμ ’ίνεται, Χιόνα!
Χιονού : Εγώ γαϊδίρι μ' δίγωσεν, ν’ αϊλλοί πη θ' αγοράεις σε.
Εγομώθεν κι ο ντουνιάς, κλεφτάν’τς, Κέρεκη! Είνας πα, πορδαλάς, αλλόξενος, εμ κλέφτ’ τ’ οσπίτεα, έμ έβγωσεν και με το φενέρ' και με τ’ έναν οκάν μουστάκια, σην, "Καλήν εσπέραν άρχοντες"
Κέρεκη : Ποίος κλέφτ', Χιόνα, εφτάει έναν κρίμαν, ποίος όμως χάν' κάτ', εφτάει κι άλλο πολλά κρίματα, γιατί τον κόσμον όλον, υποψιάσκεται
Χιονού : Το χαμαιλόν το γαϊδίρ', ούλ' θέλνε να καβαλκεύν'ατο, άμα τον άρκον μίαν όσταν είπαν' ατον, χόρεψον, εγούζεψεν κ’ εσκώθεν κ’ εχάλασεν όλεν τ' ορμάν!
Κέρεκη : Σα χορόντας, ούλ' καλοί φάθουνταν, κ’ ίλλεαμ τ’ εμετέρ’ οι συενοί ντ’ επλάσταν, να πίν’νε ρακήν σην ονομασέα σ' και γαϊφέν σα σαράντα σ'!
Χιόνα : Τον άνθρωπο σ', όσον ζεί θα τιμάς ατον, όντες αποθάν' ήντεαν θέλτσ' ποίσον, χαπέρ' ΄κι΄ παίρ’! Τα ταφία τη χωρί’ πα, ση πλατείαν απέσ’ πρέπ' να είναι, να ελέπ' ν' ατα κάθαν ημέραν και μαθάν’νε, ποίον εν' το μερτικόν' ατουν.
Κέρεκη : Τα χορόντας πα, καλά τραγωδίας θέλ’νε, ατά ντο ΄κ’ έχ’νε σααπήν, μανάχον ατά, δίν’νε ανάσαν σην ζωήν, να παίρ' καλόν συνέχειαν….
Συνεχίζεται, όταν θά’χω πάλι κέφια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου