Φόρμας και πινακωτία και τη τεμερτζή τα εργαλεία…
Σα πολλά αυλία τη χωρί’, είχεν και φουρνία! Κ’ ήντσεαν ΄κ’ είχεν, εφούρνιζεν ση γειτονίας! Πρώτα φουρνία κ’ επεκεί εγκλεσίαν, έλεγαν οι ξεριζωμέν'! Ο αρτοποιόν πα, έτον’ η οικοκυρά τη οσπιτί’, εζούμωνεν κ’ εφούρνιζεν και καμίαν ΄κ΄ επούλ’νεν! Σο τρανόν το σκαφίδ’, έπλαθεν το πρωζύμ’ με το τροζ μαγιάν, το ρώσικον, το μπιρόχορτον, ντ’ εφύουσουν, άμον το κλέμαν, σ' Αερί’ το ορμίν τη χωρί’ κ’ επεκεί, εσκέπαζεν’α σο χουλέν τον τόπον κι όντες ενεβήν’νεν το ζουμάρ’, εθήκ’νεν σα πινακωτία και σα φόρμας. Έξαφτεν το φουρνίν με τα ξερά κλαδία και με το φουρνόξυλον, την καμάκαν, έπλωνεν να πάγ’νε παντού τα τσιλίδεα και όντες εσίμωνεν η ώρα να φουρνίζ’, εκούντανεν όλεα τα τσιλίδεα ση πόρταν τη φουρνί’ και με την καταμάγιαν, τα νεβραμένα ίστεα τσαπούτεα, με τα τέλεα δεμένα σο τσαγκάλ’, εσκούπιζεν τ' απέσ’ τη φουρνί΄ κι απάν’ σην πιρίφτεν, εθήκ’νεν τα φόρμας, αφού εχάραζεν πρώτα με το μαχαίρ’, έναν έναν το καρβέλ’. Τελευταία εβάλ’νεν κι ατό ντ' επερίσεψεν, το κατενόν, το λιγοστόν και χουλέν χουλέν, πρώτα ατό εσυνορθίαζαμε με τη χτηνί’ τη Γαλοφόρας το βούτορον! Εμείς μωρά, για να δίν’νε μας έναν ζεστόν τσακωμένον κομμάτ’, εκουβάλ’ναμ’ τα φόρμας, δύο δύο, αληωρευτά κι όντες εσυμποδίουμ'νες, σα κατσκάρεα τα πέτρας και όπουζούμμμ', ερούζ’ναμ’ αφ’κά, αμάν οι μανάδες έτρεχαν να καθαρίζ’νε το ζουμάρ, γιατί έτον ευλογία κυρίου να ρούζ' αφ'κά ψωμίν κι ατώρα, τεμελία εχάθεν η ευλογία τη ψωμί’, τη στοματί’ μ’ το τατ και τ’ ανθρωπί’ τα καλοσύνας! Τ’ εμετέρ’ όλ’ μαστόρ’, μετεντζήδες τεμερτζήδες ας σον Πόντον, έσαν’! Ετοπλάευαν’ απαδά κι απεκεί’ τ’ απομεινάρεα σιδέρτα κ’ έξαφταν’ατα σο μαχάν’ κ’ επεκεί’ εντούν’ναν σο αγμόν’, να ευτάγ’νε τη οσπιτί’ σκεύεα και τα φόρμας τη ψωμί’ και πολλά εργαλεία! Καρφία, κλειδία, τρανά ψαλίδεα, μαχαίρεα, την καλπετήν βγαλσίματος τη οδοντί’, τανάλιας, τσακούτσεα, μαλάδας, τη χτηνί’ τα μουντσουρλούχεα, τροχούλεα για τ’ αραπάδας, κάγκελα, τα σάτσεα και τα εμπροστίας, απάν’ ντ’ έψεναν τα δεμέσεα και τα τσορέκεα, ζευλία, (αρχαίο ζεύγλη), κερεντήν, (αρχαίο κείρω). Ολόερα πα, ας σο μαστορείον, με το μαχαν’ και το αγμόν’, ετοπλαεύκουσαν ενθυμούμαι, οι σεϊρτζήδες, π’ ετέρ’ναν κ’ εγάπαναν το έργον, την αξίαν τουν και το πόσον έμορφα εταίριαζεν με τα ευλογίας τη χωρί’! Αρ’ για τ’ ατό, ύμνεσαν και τον Ήφαιστον και καν’νάν εργοστάσιον ’κ’ επορεί να ευτάει, όσα το χέρ’ εγροικά κ’ έμορφα ευτάει… Σο μαστορείον, εποίν’ναν και τα γινία και με τ’ ατά, εμείς τα μωρά, ταεμένα με σύρμαν ση γούλαν. εντούναμ’ απάν’ το κατσκάρ’ την πέτραν με τα παγωμένα χέρεα, για να ψάλουμ’ δυνατά τα Κάλαντα! Όλ’ πα, κάτ’΄εδίν’ναν, κανείς ΄κ’ έλεεν, ατό το αγνεάρ: -Να τα πούμε; Ο Χριστόν εγεννέθεν, χαρά σο κόσμον, ευτυχισμέν’, πολύχρονοι και πάντα χαρεμέν’… Sp Ama
Σα πολλά αυλία τη χωρί’, είχεν και φουρνία! Κ’ ήντσεαν ΄κ’ είχεν, εφούρνιζεν ση γειτονίας! Πρώτα φουρνία κ’ επεκεί εγκλεσίαν, έλεγαν οι ξεριζωμέν'! Ο αρτοποιόν πα, έτον’ η οικοκυρά τη οσπιτί’, εζούμωνεν κ’ εφούρνιζεν και καμίαν ΄κ΄ επούλ’νεν! Σο τρανόν το σκαφίδ’, έπλαθεν το πρωζύμ’ με το τροζ μαγιάν, το ρώσικον, το μπιρόχορτον, ντ’ εφύουσουν, άμον το κλέμαν, σ' Αερί’ το ορμίν τη χωρί’ κ’ επεκεί, εσκέπαζεν’α σο χουλέν τον τόπον κι όντες ενεβήν’νεν το ζουμάρ’, εθήκ’νεν σα πινακωτία και σα φόρμας. Έξαφτεν το φουρνίν με τα ξερά κλαδία και με το φουρνόξυλον, την καμάκαν, έπλωνεν να πάγ’νε παντού τα τσιλίδεα και όντες εσίμωνεν η ώρα να φουρνίζ’, εκούντανεν όλεα τα τσιλίδεα ση πόρταν τη φουρνί’ και με την καταμάγιαν, τα νεβραμένα ίστεα τσαπούτεα, με τα τέλεα δεμένα σο τσαγκάλ’, εσκούπιζεν τ' απέσ’ τη φουρνί΄ κι απάν’ σην πιρίφτεν, εθήκ’νεν τα φόρμας, αφού εχάραζεν πρώτα με το μαχαίρ’, έναν έναν το καρβέλ’. Τελευταία εβάλ’νεν κι ατό ντ' επερίσεψεν, το κατενόν, το λιγοστόν και χουλέν χουλέν, πρώτα ατό εσυνορθίαζαμε με τη χτηνί’ τη Γαλοφόρας το βούτορον! Εμείς μωρά, για να δίν’νε μας έναν ζεστόν τσακωμένον κομμάτ’, εκουβάλ’ναμ’ τα φόρμας, δύο δύο, αληωρευτά κι όντες εσυμποδίουμ'νες, σα κατσκάρεα τα πέτρας και όπουζούμμμ', ερούζ’ναμ’ αφ’κά, αμάν οι μανάδες έτρεχαν να καθαρίζ’νε το ζουμάρ, γιατί έτον ευλογία κυρίου να ρούζ' αφ'κά ψωμίν κι ατώρα, τεμελία εχάθεν η ευλογία τη ψωμί’, τη στοματί’ μ’ το τατ και τ’ ανθρωπί’ τα καλοσύνας! Τ’ εμετέρ’ όλ’ μαστόρ’, μετεντζήδες τεμερτζήδες ας σον Πόντον, έσαν’! Ετοπλάευαν’ απαδά κι απεκεί’ τ’ απομεινάρεα σιδέρτα κ’ έξαφταν’ατα σο μαχάν’ κ’ επεκεί’ εντούν’ναν σο αγμόν’, να ευτάγ’νε τη οσπιτί’ σκεύεα και τα φόρμας τη ψωμί’ και πολλά εργαλεία! Καρφία, κλειδία, τρανά ψαλίδεα, μαχαίρεα, την καλπετήν βγαλσίματος τη οδοντί’, τανάλιας, τσακούτσεα, μαλάδας, τη χτηνί’ τα μουντσουρλούχεα, τροχούλεα για τ’ αραπάδας, κάγκελα, τα σάτσεα και τα εμπροστίας, απάν’ ντ’ έψεναν τα δεμέσεα και τα τσορέκεα, ζευλία, (αρχαίο ζεύγλη), κερεντήν, (αρχαίο κείρω). Ολόερα πα, ας σο μαστορείον, με το μαχαν’ και το αγμόν’, ετοπλαεύκουσαν ενθυμούμαι, οι σεϊρτζήδες, π’ ετέρ’ναν κ’ εγάπαναν το έργον, την αξίαν τουν και το πόσον έμορφα εταίριαζεν με τα ευλογίας τη χωρί’! Αρ’ για τ’ ατό, ύμνεσαν και τον Ήφαιστον και καν’νάν εργοστάσιον ’κ’ επορεί να ευτάει, όσα το χέρ’ εγροικά κ’ έμορφα ευτάει… Σο μαστορείον, εποίν’ναν και τα γινία και με τ’ ατά, εμείς τα μωρά, ταεμένα με σύρμαν ση γούλαν. εντούναμ’ απάν’ το κατσκάρ’ την πέτραν με τα παγωμένα χέρεα, για να ψάλουμ’ δυνατά τα Κάλαντα! Όλ’ πα, κάτ’΄εδίν’ναν, κανείς ΄κ’ έλεεν, ατό το αγνεάρ: -Να τα πούμε; Ο Χριστόν εγεννέθεν, χαρά σο κόσμον, ευτυχισμέν’, πολύχρονοι και πάντα χαρεμέν’… Sp Ama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου