Τρώγ’νε τον βίον τ’ εφτωχού…

Τρώγ’νε τον βίον τ’ εφτωχού…




Η αργατία οσήμερον, βογκά κι αναστενάζει
Και το αγνεάρ’ φαγείν ντο τρώει, κοτσόλαμπα φωτάζει

Ο κόσμον έντον άχαρος και νε ψωμίν, νε γάλαν
Τα ζα μουν πα, όσον πόσον, θα πορεύκουν’ εντάμαν;

Χαΐρ’ ΄κί θα ελέπουμ’, πολλά θα υποφέρουμ’
Κ’ έναν βρακήν σο κώλον κιάν ΄κί θα έχουμ’ για να παίρουμ’

Θα αποθάνουμ’ και καν’νάν ΄κι θάχουμ’ για να θάφτ’μας
Κ' έναν κερόπον τη Θεού, κανείς πα ΄κί θα, άφτ’μας

Τ’ αλευροσάκκουλα εύκαιρα, κρεμάουν σα καρφία
Εφτά δουλείας αν ΄κ’ εφτάς, πως θα ΄πεβγάλλ’τς ζεμίας;

Το ζεγκινλίχ τη παραλή, δεσπότ’ πα ΄υναικίζει
Σο καλύβόπον τ’ εφτωχού, κοσσού πα ΄κί κλουκίζει

Με νόμον «σόεμαν» ευτάν’, οι σημερ’νοί αγάδες
Τρώγ’νε τον βίον τ’ εφτωχού, κι ανοίγ’ν ατόν γεράδες

Σον εφτωχόν, σον άρρωστον, την πόρτα σ’ αν εσπάλλτ’σες
Φοούμεν κι ο Πανάγαθον, εσέν πα θα ανασπάλλτ’σεν

Ο εφτωχόν εγύρεψεν κ’ εδέκεν για την ψή ν ατ’
Τον περισσάν βοήθεσεν, μ’ ωμαίζ’ με την κιαντή ν ατ’

Με το μαχαίρ’ να κρούν’ εμεν, ΄κί θα εβγάλω γαίμαν
Η αλήθεα και το δίκαιον, μέρ' είναι και ΄κί φαίνταν;

Θεέ μ’ πουλόπ’ ανέστησον κι όχι την ανθρωπότην
Τ’ αχάντεα όντες λουλουδούν, ποίσον καινούργιον νιότην
Sp Ama