Ποίον να τερείς σιφτέν, τα τέρτεα και τα καμονάντας άκρας ΄κ' έχ'νε! Κ' εγώ, άχαρος, ση μέσ’ τη αυλής, κάθουμεν ολημερίς, ση σεουτί’ το κουρίν απάν’ και νουνίζω, ατσάπα, πως να εβγάλλω ολίγα χοσέτεα ας σο τσιμίδι μ', να εχωρούν’,,, τα πολλά ντο θα έρχουνταν....
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Ποιο να κοιτάξεις πρώτα, δε ξέρεις, τα ντέρτια και η φωτιά που καίει τα σωθικά μας, άκρη δεν έχουν, εγώ περίλυπος κάθομαι πάνω στο κούτσουρο της ιτιάς, στη μέση της αυλής, καθημερινά, και σκέφτομαι, πώς να βγάλω λίγα σκουπίδια απ’ το μυαλό μου, να χωρέσουν …αυτά που θα έρθουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου