Τα γιατροσόφεα μ’…

Τα γιατροσόφεα μ’…





Τα γιατροσόφεα μ’ είν’ πολλά κι όλεα πα με βοτάνεα 
Ο Ιπποκράτης τη χωρί’, σωρεύ’ ας σα ορμάνεα

Πως λέγ’ν ατο ελλενικά, ένουμ’ν απόψ’ κομμάτεα
Στίχους ν’ ευτάγω ιατρικά, εκόρωσα τ’ ομμάτεα μ’

Θέκον απάν’ σ’ ομμάτοπα σ’, όντες είν’ πονεμένα
Τα δεάκρεα ας σα κλέματα, τα φρεσκοκλαδεμένα

Κι αν κρούς σ’ ομμάτ’ ολόερα, βράσον έναν ωβόπον
Έπαρ’ τ’ ασπράδ’ και σάρεψον, σο μαυρισμένον τόπον

Τη προγατί’, τη αιιδί’, το πόστ’ φρεσκογδαρμένον
Χουλέν’ χουλέν να θήκ’ς ατο, σο χέρ’ το τοχτωμένον

Ο πόνον ας σην ύπαρην, αν κρούει και σην κοιλία σ’
Να κείσαι ανάσκελα και θέκ’ς, λαλάτσεα κρύα κρύα

Κοιλία σ’ αν πονεί’ πολλά, βράσον νερόν με μέλι
Γαλεάχουλεαν θα πίντς’ατο κι αμάν ισεάζ’ τ’ ιντέρι

Τη τζάντζαρου πανίν να βάλ’τς, σο χέρ’ το ματωμένον
Το γαίμαν άμαν σταματά, τ’ αραχνοκεντεμένον

Σο τσίλτεμαν ζορίεσαι, γάραμσον βράσον, πί’α
Κ’ ίλλεαμ’ και τα χουλάμπια, τη λαζουδί’ μαλλία

Ήντσεαν τη νύχταν σο κρεβάτ’, τσιλτεύ’ και ΄κί νοΐζεα
Δος πουρπουλεάντσεα λαγουδί’, με το νερόν να πίν’νεα

Το χέρι σ’ όντες σκίεται, πονεί τ’ αφωρισμένον
Για θέκον τ’ αλατί’ γατράμ’, για το τιτίν κομμένον

Τύλτ’σον σ’ έναν το χερόπο σ’, το ζουλιχτόν ραφίδι
Σο Μάρτ’ το ασπροκόκκινον, ο ήλον ΄κί μαυρύν’νει

Όλεα ατά ΄νασπάλλ’ατα, ρακήν όντες θα πίν’νω
Τ’ ομμάτεα μ’ κι αν ετόχτωσαν, εγώ δεάκρεα ΄κί κ’χύνω

Ανάμεσα σα έμορφα, την ψη μ’ εγώ ας χάνω
Ας όλιον το καλίον εν’, σικίμ’ κι αν αποθάνω

Χαχαχα! Sp Ama