Σα στράτας τη ξεριζωμού, εχάθεν τ’ αγγελούδι μ’!

Σα στράτας τη ξεριζωμού, εχάθεν τ’ αγγελούδι μ’!
Μνήμη 19ης Μαΐου, sp Ama





Βαθέα ρίζας και τρανά σον Πόντον ξεριζώθαν
Χαλάσματα, καψίματα, ταφόπα βεβηλώθαν

Το θρέμαν `κείται σο αλών, θρήνος ορφανεμένος
Ποτάμ’ θολόν’ το όρωμαν, ο Πόντον ματωμένος

Τα αίματα ντο έτρεξαν, απέσ’ σ’ άγρα τ’ ορμάνεα
Κυλίγαν και επότσανε, την θάλασσαν την Μαύρεν

Ρίζα μ’ Κωστή, ας αποθάνα εγώ κι ας εζήν’νες εσύ, πουλί’ μ’!

Σα στράτας έχασα τ’ αρνί' μ’, μικρόν το αγγελούδι μ’
Το χώμαν εκαπάτεψεν, τη ψη ς ιμ’ το λουλούδιν

Τ’ αδύναμον, το άσιτον, Αγαρηνόν εντώκεν
Ν’αϊλλοί’ και αβοήθετον, την ψη ν επαρεδώκεν

Που πας πουλί μ, που πας αρνί μ’, γιατ’ εσέν ΄κ’ έν’ ο Άδης
Κι ο ήλο μ’ άλλο ΄κί φωτάζ’, π’ έλαμπεν ας σο χάδι σ’

Το μαξιλάρι σ’ γαίματα, το άνασμα σ’ ολίον
Το γεργανόπο σ’ θάνατος, τισέκ’ θα έχ’ς τον κρύον

Απάν’ ση κάρδεα μ’ κόνεψες κι ψη σ’ αλλού επήεν
Αδάμαστον, ο χάροντας, εσέν έρθεν κ’ επήρεν

Τη Φέγγονος τ’ ασημοφώς, αδά έν’ παγωμένον
Και μέρ’ κεσ’ έν’, Ανατολή κ’ Ήλο σ’ ο φωταγμένον;

Και μερ΄κεσ’ έν’, Ανατολή, ωι! Ήλε μ’ και ημέρα μ’
Γαρσί’ σον τάφον για να λάμπ’ς, ωι! Ήλε μ’ και ημέρα μ’

Όλεν τη μέραν να φωτάζ’, το πρόσωπος το άσπρον
Ν’ αϊλλοί’ πως θ’ αναπάεται, τη ουρανί’ το Άστρον

Ψαλτάδες ’κ’ έχ’ η στράτα μουν, ποπάν για λειτρουίας
Κι ούτε θυμίαμαν κ’ ελάδ’, πουλί’ μ’ τη ερημίας

Ανεκρολόγετον πουλί’ μ’, ασπροθυμηριγμένον
Ση μοίρας ις το υφαντόν, αέτσ’ έσ’νε γραμμένον

Σταυρόν ας σ’ αγροκλώναρα, εποίκα σο ταφόπο σ’
Μερ’ έν’ τ’ οσπίτ’ ντ’ εφέκα μεν, μερ’ έν το κρεβατόπο σ’;

Ο σπαραγμόν τη μάνα σ’ σκίζ’, σύμπαντα, επουράνα
Άξον, Θεέ μ’, από ψηλά, τη αδικίας κλάμαν

Η στράτας ις, Θεέ μ’, μακρύν, ση μέσην ντ’ ετελέθεν;
Οπίσ΄ εφέκα μ’ τη ζωήν, ατό πα κ’ εκανέθεν;

Ο πόνον εν πολλά βαρύς, κάθαν ημέραν κλαίω
Ση μοίρας ιμ’ το χτύπεμαν, μοιρολογίας λέω

Η καμονή ΄κί σύρκεται, Κερασινού ημέρας
Δύο καρδόπα ορφανά, τρία τα μαχαιρέας

Εσέν ο χάρον ΄παιρεσεν, με πόνεα ση λαλίας
Κ’ εμείς πάμεν σα άγνωστα, με τα μοιρολογίας

Σο παρακάθ' η λύρα παίζ’, πένθιμα τραγωδίας
Κι απάν’ σην λύραν έσταξαν, δεακρόπα πονεσίας

Τραγώδ’ αητέ μ’ και σταυραητέ μ’, πένθιμον τραγωδίαν
Σον Άδ’ ντ’ επήγαν άδικα, τη πατρίδας τα ψη α

Τραγώδ’ τον φοβερόν θυμόν, ντο έχω σην καρδίαν
Το γαίμαν ντ’ έσταξεν σ’ ηήν, χόρτασεν τα θερία

Θεέ μ’, σο το μέρωμαν απάν’, κ’ εγώ είμαι ματωμένος
Τα πόνεα ντώκα’ν άγρεα, τον Ποντοπλανεμένος

Έναν ανάσαν το ραχίν, ντως πορφυρόν καρτάλι
Για ν’ αναπάεται η ψη μ’, σο κρινομαξιλάρι

Σο τάφο μ’ μη τσανίζετε , δεακρόπα πονεμένα
Φέρτεν πατρίδας μάραντα και σκεπάστεν κ’ εμέναν

Ώι, Μνήμη, μάνα των μουσών, ωδές του Πόντου πέτεν
Εδέβασαν’νε το κοκκίν και το σινίν κεντέθεν

Σπύρος Αμάραντος